MOERAE- VACANTFIELD - LACHESIS - PART 2 OF 3 - REVIEW




Οι κόρες της νύχτας. Τρεις στον αριθμό. Κλωθό, Λάχεσις και Ατροπός. Αυτή που γνέθει, η υφάντρα και αυτή που κόβει.
 "Lachesis" υψώνεται! Λάχεσις, η πόρνη! Αυτή που κρατά τα γκέμια της μοίρας μου, καθόταν ντυμένη στα λευκά και τραγουδούσε παιχνιδιάρικα στον εαυτό της: “What necessity brought these linear species of human deeds? What knuckle dreams those vermins dream in obscene chords that lie beneath me?” Ω! Η ειρωνεία. Τα σαρκαστικά της λόγια χτύπησαν τις αισθήσεις μου. “Shall I measure the thread of your life with my spinal rod? Shall I bless you with plague?”, τραγούδησε και γύρισε να με κοιτάξει. “Shall I bless you with words that you’ll envy their meaning?”


Κομματιάζοντας το ύφασμα του χρόνου, υψώνομαι, κραδαίνοντας τη πίστη μου εναντίον του αναπόφευκτου τέλους. Το οριστικού θανάτου. Από καιρούς αρχαιότερους του πολιτισμού στους βιομηχανικούς ήχους της μοντέρνας εποχής, αμφισβητώ αυτό: Είμαστε καταδικασμένοι να θεριστούμε από την θέληση της; Σε ποιον είναι το μέλλον γνωστό, εάν όχι σε αυτήν; Η Λάχεσις υψώνεται! Λάχεσις, η πόρνη!

Ξεκινά, με τα δάχτυλα μου να χτυπούν τα πλήκτρα και να κινούνται πάνω στις δυσαρμονικές μελωδίες. Είμαι η δυσοίωνη φωνή που χτυπά τα αυτιά σου. Είμαι η χορωδία του χάους δίχως τέλος. Μπορείς να χορέψεις στον ρυθμό μου; Μπορείς να ακολουθήσεις το ατελείωτο τραγούδι της θέλησης της;

Βαθιά τραγουδώ με τρέλα και οι λέξεις μου χτυπούν τo νωτιαίο μυελό του χρόνου, από το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον, ρέει μέσα από τον αποτρελαμένο χορό μου. Ναι! Είμαι η τρέλα τρελαμένη από την καθαρή σκέψη μιας χαοτικής αποκάλυψης.

Στρέφομαι γύρω της, καλύπτοντας την θνησιμότητα μου με ένα μεγάλο υφαντό. Ριφάροντας τον δρόμο με black μελωδισμό, εναντίον της, σαν ένας ονειροπόλος της τύχης. Το ένδυμα μου μπορεί να μοιάζει μουντό και ανιαρό, αλλά είναι φτιαγμένο με το πιο αιματηρό από τα πάθη. Τη θέληση μου! Τη μοίρα μου! Τη ζωή μου εναντίον του απρόσιτου σχεδίου που περιμένει να αποκαλυφθεί.

Το τραγούδι μου είναι αυτό της ενορχήστρωσης, που υψώνεται σαν σπειρωμένη λαίλαπα. Βλέπω το παρελθόν μου να πλέει με εικόνες. Αναμνήσεις, αγαπημένες και μισητές, που απεχθάνομαι και αυτή θα λογοδοτήσει στην απαίτηση μου. Η Λάχεσις υψώθηκε! Λάχεσις, η πόρνη! Κρατά τις γενναίες μαριονέτες και βλέπω τον εαυτό μου με χορδές, να κρέμεται χαλαρά από τα δάχτυλα της. “Like dust of stars show no more.” Μίλησε το πλατύ της στόμα.

Σαν ένα κυνικό κομμάτι σε μια σάπια βελόνα. Δέξου το: Δέξου τον αναπόφευκτο χορό των Vacantfield. Είναι ένα θέατρο τρέλας.

MOERAE- VACANTFIELD - LACHESIS - PART 2 OF 3 - REVIEW





The Daughters of the Night. Three in number, Clotho, Lachesis, Atropos. The spiner of fabric, the weaver and the cutter. The present, the past and the future.
 "Lachesis" rises! Lachesis the whore! The one that holds the reign of my fate was sitting dressed in white and singing playfully to herself “What necessity brought these linear species of human deeds? What knuckle dreams those vermins dream in obscene chords that lie beneath me?”. Oh! The irony. The sarcastic words that struck my senses. “Shall I measure the thread of your life with my spinal rod? Shall I bless you with plague?” she sung and faced me. “Shall I bless you with words that you’ll envy their meaning?”

Shredding the fabric of time, I rise, holding my belief against the inevitable end. The final death. From times before civilization to the industrial sounds of modern era, I question this. Are we doomed to be harvested by her will? To whom is the future known, other than her? Lachesis rises! Lachesis the whore!

It begins, with my fingers hitting the keys and moving along disharmonic melodies. I am the grim voice that hit your ears. I am the chorus of a chaos without end. Can you dance in my rhythm? Can you follow the unending song of her will?

Deeply I sing with madness and my words hit the spinal cord of time, from past to present and the future that flows through my maddening dance. Yes! I am madness maddened by the sheer thought of a chaotic revelation.

I spin around her, covering my mortality with a large weft. Riffing my way with black melodicism, against her, like a fortune dreamer. My cloth may look dim and dull, but it is made by the bloodiest of passions. My will! My fate! My life against the matchless design that waits to be revealed.

My song is of orchestration, rising like a twisting tornado around me. I see my past, floating with pictures. Memories, beloved and hated I despise and she will answer to my demand. Lachesis risen! Lachesis the whore! She’s holding the valorous puppets and I see myself with strings, hanging loosely from her fingers. “Like dust of stars show no more.” spoke her wide mouth.


Like a cynic piece in a rotten needle. Accept it! Accept the inevitable dance of Vacantfield. It is a theater of madness.

MOERAE - AWE - CLOTHO - PART 1 OF 3 - REVIEW




The Daughters of the Night. Three in number, Clotho, Lachesis, Atropos. The spiner of fabric, the weaver and the cutter. The present, the past and the future.

I never had a choice and no one does. The daughters of the night are working, weaving, measuring and cutting. I, for one, believed that I had the power to overcome them and live eternally. I was wrong.

First, the spiner, Clotho. Unknown to me. A piece of fabric, weaved with notes. Her creation is my life, spanning from the first conception, if we allow ourselves to believe that there might be more than one, in one’s spiritual lifeline. There might be.

I set the goal of overcoming mortality. And the only way was to kill her. I started spanning my own thread, extended to seventeen minutes. It started, or should I say, it erupted from my heart. Salvation needs the Omega, but first things first. I needed to know her.

Defying the gods, a beautiful, elegant lady, eternally spinning the fates of men, with multidimensional orchestration, where simplicity became a burden, though I tend to conceive of thee as the expression of life over death. Sometimes it works at the benefit of the victim, other times it leaves him weak and stranded, waiting for the pendulum of time to stop.

Salvation needs the omega, but the omega never comes. Clotho is an overwhelming experience, with guitar melodies shifting from beauty to ugliness and separate voices plunging into my ears. And there, when I feel ready and worn out comes the uplifting melodies, giving me hope, giving me something not so strange. It feels familiar. It feels like home.

Oh yes. Death is our home. We came from there and there we shall go. But is it true? Is death absolute? Or is it just one of the many deaths in one’s life? I asked her, I begged her and she responded in a dead tongue: 

“Aporia il e denblaha. Aporia sah e denblama. Mas en vuj otrio vastenm. Mas en iftehn lodriann shir. Cktenddet vorsimen! Cktenddet vorsimen! Cktenddet vorsimen al! Cktenddet vorsimen peg al!”

One is Her nature, of three Her disguise. Three is Her nature, one Her Disguise. Salvation meets the Omega, but my time isn’t over yet. For what is breathing is dying and I won’t give up. I set the stage in the bottom bed of my heart and allowed the music take the toll on me. This is my art. This is my time. Not hers. A fate to adore. The fate of mine. Her promise is no more.

And there, as I stood like a warrior against forces unseen and incomprehensible, a sacred spring forced Her into my spine. With shapeless flames forming fire, my spine became a volcano and lava erupted. To this, in my last moments of consciousness, Parmenides words came to mind:

“Listen, and I will instruct thee—and thou, when thou hearest, shalt ponder—
What are the sole two paths of research that are open to thinking.
One path is: That Being doth be, and Non-Being is not:
This is the way of Conviction, for Truth follows hard in her footsteps.
Th’ other path is: That Being is not, and Non-Being must be;
This one, I tell thee in truth, is an all-incredible pathway.
For thou never canst know what is not (for none can conceive it),
Nor canst thou give it expression, for one thing are Thinking and Being.
...And to me ‘tis indifferent
Whence I begin, for thither again thou shalt find me returning.”


What shall become of me? Listen to this. Listen and accept it.

Moerae - Awe - Clotho - Part 1 of 3 - Review




Οι κόρες της νύχτας. Τρεις στον αριθμό. Κλωθό, Λάχεσις και Ατροπός. Αυτή που γνέθει, η υφάντρα και αυτή που κόβει.

Ποτέ δεν είχα επιλογή και κανείς ποτέ δεν έχει. Οι κόρες της νύχτας δουλεύουν, υφαίνουν, μετρούν και κόβουν. Εγώ, για αρχή, πίστευα ότι είχα τη δύναμη να τις ξεπεράσω και να ζήσω αιώνια. Έκανα λάθος.

Πρώτα αυτή που γνέθει, η Κλοθώ. Άγνωστη σε μένα. Ένα κομμάτι ύφασμα, γραμμένο με νότες. Η δημιουργία της είναι η ζωή μου, ξεκινώντας από την πρώτη σύλληψη, εάν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πιστέψει ότι μπορούν να υπάρχουν παραπάνω από μία στην πνευματική ζωή μας. Ίσως και να υπάρχει.

Έθεσα ως στόχο να ξεπεράσω την θνησιμότητα. Και ο μόνος τρόπος ήταν να την σκοτώσω. Ξεκίνησα απλώνοντας το δικό μου ύφασμα, που έφτανε μέχρι τα δεκαεφτά λεπτά. Ξεκίνησα, ή μήπως να έλεγα, εξερράγη από την καρδιά μου. Η λύτρωση χρειάζεται το Ωμέγα, αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Έπρεπε να την γνωρίσω πρώτα.

Αψηφώντας τους θεούς, μια πανέμορφη, καλαίσθητη κυρία, αιωνίως γνέθει τη μοίρα των ανθρώπων, με πολυδιάστατη ενορχήστρωση, η απλότητα έγινε εμπόδιο, αν και τείνω να τις αντιλαμβάνομαι σαν έκφραση της ζωής πάνω από τον θάνατο. Καμιά φορά δουλεύει προς όφελος του θύματος, άλλες φορές των αφήνει αδύναμο και αποξενωμένο, να περιμένει το εκκρεμές του χρόνου να σταματήσει.

Η λύτρωση θέλει το Ωμέγα, μα το Ωμέγα δεν έρχεται ποτέ. To Clotho είναι μία συντριπτική εμπειρία, με κιθαριστικές μελωδίες που κινούνται ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια και με διαφορετικές φωνές να βυθίζονται μέσα στα αυτιά μου. Και εκεί, όταν νιώθω έτοιμος και αποκαμωμένος έρχονται οι εμψυχωτικές μελωδίες, δίνοντας μου ελπίδα, δίνοντας μου κάτι όχι τόσο περίεργο. Το νιώθω οικείο. Το νιώθω σαν σπίτι μου.

 Μα, ναι. Ο θάνατος είναι το σπίτι μας. Από εκεί ήρθαμε και εκεί θα οδηγούμαστε. Αλλά είναι αληθινός; Είναι ο θάνατος απόλυτος; Ή είναι ένας από τους πολλούς στη ζωή ενός; Την ρώτησα, την παρακάλεσα και αυτή μου αποκρίθηκε σε μία νεκρή γλώσσα: 

«Aporia il e denblaha. Aporia sah e denblama. Mas en vuj otrio vastenm. Mas en iftehn lodriann shir. Cktenddet vorsimen! Cktenddet vorsimen! Cktenddet vorsimen al! Cktenddet vorsimen peg al!»

Μία είναι η φύση της, τρεις οι μορφές τις. Τρεις είναι η φύση της, μία η μορφή της. Η λύτρωση γνωρίζει το Ωμέγα, μα ο χρόνος μου δεν τελείωσε ακόμη. Διότι ότι αναπνέει, πεθαίνει και δεν θα τα παρατήσω. Έστησα την σκηνή στο Πυθμένα της καρδιάς μου και επέτρεψα τη μουσική να αφήσει το σημάδι της. Αυτή είναι η τέχνη μου. Αυτός είναι ο καιρός μου. Όχι ο δικός της. Μια μοίρα να λατρέψω. Τη μοίρα τη δική μου. Η υπόσχεση της δεν υπάρχει πλέον.

Και εκεί, καθώς στεκόμουν σαν πολεμιστής ενάντια σε δυνάμεις αόρατες και ακατανόητες, μια ιερή πηγή την φύτεψε στη σπονδυλική μου στήλη. Με άμορφες φλόγες που δημιουργούσαν φωτιά, η σπονδυλική μου στήλη έγινε ηφαίστειο και λάβα εξερράγη. Σε αυτό, στις τελευταίες στιγμές μου συνείδησης, τα λόγια του Παρμενίδη εμφανίστηκαν στο μυαλό μου.

«Εμπρός λοιπόν, εγώ θα σου μιλώ, κι εσύ σκέψου, αφού ακούσεις
τον λόγο μου, ποιοι μόνοι δρόμοι έρευνας μπορούν να είναι προσιτοί στη νόηση
ο ένας, πως το Είναι υπάρχει και δεν μπορεί να μην υπάρχει,
είναι ο δρόμος της Πειθούς γιατί ακολουθεί την αλήθεια
ο άλλος όμως πως δεν υπάρχει και πως είναι ανάγκη να μην υπάρχει

αυτό το μονοπάτι, σου λέω, είναι εντελώς απρόσιτο/μη-γνωρίσιμο
γιατί ούτε να γνωρίσεις θα μπορούσες το μη ον, κάτι δηλαδή το

ανέφικτο ούτε να το εκφράσεις, να το πεις.»


Τι θα απογίνω; Άκουσε το. Άκουσε και αποδέξου το.

Η Ίθάκη' του M.J.Keenan ( Tool - A Perfect Circle - Puscifer )


Ο M. J. Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer) έχει μια εκπληκτική, σπάνια φωνή. Βαθιά συναισθηματική με την οποία μπορεί να ερμηνεύσει μίσος, πόνο, απελπισία, αλαζονεία, τρέλα, ειρωνεία και να καλύψει ένα πολύ μεγάλο εύρος συναισθημάτων.  Εκτός όμως από αυτό, διαθέτει και μία στιχουργική δεινότητα που τον ξεχωρίζει. Οι ίδιοι οι στίχοι του Lateralus για παράδειγμα έχουν αποτελέσει λαμπρό μυστήριο για παρά πολλούς από εμάς.

Οι στίχοι του όμως δεν είναι ποιήματα. Δεν στέκονται αυτούσιοι σαν αυτούς του Σεφέρη, του Ελύτη ή του Γουίτμαν και πολλών άλλων ακόμη. Αυτό είναι λογικό και αποδεκτό. Από όσο γνωρίζω, γράφει τις μελωδικές γραμμές και τους στίχους πάνω σε ήδη γραμμένη μουσική των Tool και ακολουθεί τις φόρμες που έχουν οριστεί. Όχι απολύτως βέβαια, καθώς το συνηθίζει να ξεφεύγει από τις γραμμές της μουσικής και να γράφει πάνω από αυτές. Αυτό, μαζί με τα επαναληπτικά μουσικά μοτίβα και τα βαθιά γεμίσματα της μουσικής των Tool, είναι μάλλον ο λόγος που ξεχωρίζουν τόσο.

Από την άλλη πλευρά, ο Καβάφης ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος, αποκομμένος κοινωνικά, σε ένα πολιτισμό όπου η ομοφυλοφιλία στιγμάτιζε κοινωνικά και πολλές φορές οδηγούσε και στον θάνατο. Δολοφονίες και αυτοκτονίες ανθρώπων με ερωτικές επιθυμίες οι οποίες δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτές, σίγουρα τον οδήγησαν να πάρει κάποιες αποφάσεις για την επιβίωση του, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούσε την αγάπη του για το όμορφο, την αρετή και την ζωή.

Ίσως αυτή η εσωτερική σύγκρουση, μεταξύ κοινωνικών προτύπων και ερωτικών επιθυμιών, να τον έβαλαν στο μονοπάτι της δημιουργίας και δη της ποίησης. Ίσως το ένα να μην αποκλείει το άλλο και όλη του η ζωή να ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που γεννήθηκε. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτήν την σύγκρουση την είχε συνειδητοποιήσει με απόλυτη βεβαιότητα και φαίνεται έντονα μέσα από τα ποιήματα του, καθώς επεδίωκε να τα παρουσιάζει μέσα από ένα διευρυμένο πρίσμα, ανθρώπινο, μα όχι προσωπικό.

Η Ιθάκη είναι, κατά την άποψη μου, το πιο σημαντικό του ποίημα διότι ξεφεύγει από την εποχή του. Είναι μια ολιγόστιχη ελεγεία στην ομορφιά της ζωής. Στο ταξίδι που ζούμε εμείς αυτή τη στιγμή μέχρι το αναπόφευκτο τέλος, την μοίρα όλων, τον θάνατο. Το τέλος του ταξιδιού, η Ιθάκη, έχει αποτελέσει ίσως το πιο βίαιο, φιλοσοφικά και ηθικά, θέμα το οποίο έχει εγερθεί ποτέ στη συνείδηση του ανθρώπου.

Τι είναι θάνατος; Μπορεί κάποιος να δώσει μιαν απάντηση η οποία να είναι τόσο καθολικά απόλυτη ώστε ποτέ να μην μπορέσει κάποιος να την αρνηθεί; Μάλλον όχι. Και εκεί είναι που η ερώτηση μπορεί να αλλάξει μορφή και να μπει στη θέση του αντικειμένου το ίδιο το υποκείμενο. Αυτόν που ρωτάει και αυτόν που σκέφτεται όλα αυτά. Ποιος ρωτάει τι είναι θάνατος; Ποιος είσαι;

Εσύ ένας ξένος, ο οποίος έτυχε να βρεθεί στον ποταμό Βέρντε, στην Αριζόνα, σε μία αναπάντεχη γνωριμία με το πνεύμα του χρόνου. Την ανίκητη και ορμητική ροή του, μέσα από λαγκάδια, νησιά , πόλεις και πολιτισμούς.

Εκεί βρίσκεται ο Keenan και μας τραγουδά πως βρισκόμαστε απλώς σε μία στάση. Μας επιβεβαιώνει εγκάρδια πως έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας και πως τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την ιστορία μας. Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Αυτή θα μας περιμένει και είναι σίγουρο πως θα μας βρει.

Μπορεί πολλές φορές να μην έχουμε κατεύθυνση, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, ή ακόμη να βρισκόμαστε σε μία δύσκολη, σχεδόν ανυπόφορη φάση της ζωής μας. Να παλεύουμε με τέρατα και δαίμονες που η ψυχή μας όρθωσε μπροστά μας. Συμβαίνει. Είναι μία Ιθάκη, μία περίοδος της ζωής μας.

Και μετά, μπορεί πάλι να χαθούμε σε άγνωστες θάλασσες. Φοβισμένοι, αβέβαιοι και γεμάτοι αμφιβολίες. Μα η αλήθεια είναι εκεί, να μας ψιθυρίζει στις πιο δύσκολες στιγμές μας, πως το ταξίδι μας δεν τέλειωσε. Είναι απλώς μια στάση.

Συνεχίζουν και τα δύο αυτά πνεύματα, άλλος με το τραγούδι και άλλος με το μολύβι, να μας σιγοντάρουν και να μας εκφράζουν με σοφία την συμπόνια τους και την αγάπη τους για μας. Εμείς, ο άγνωστος που βρέθηκε στο δρόμο τους. Μας καλοσωρίζουν και μας μιλούν. Λένε πως ο τελικός προορισμός είναι εκεί. Λένε πως θα έρθει η στιγμή μπροστά στη φτωχική Ιθάκη, ή στον μεγαλείωδη ποταμό Βέρντε και πως εκεί θα πρέπει να ζυγίσουμε την αξία μας. Το ταξίδι μας. Τις Ιθάκες μας.


Αυτή είναι η ομορφιά του λόγου και της φωνής. Απλά, άμεσα, με σιγουριά και συμπόνοια. Με ένα φιλικό χτύπημα στο ώμο, μας καλοσωρίζουν και μας δίνουν τα δώρα τους, αυτοί που έχουν κάνει το ταξίδι τους. Άλλος στην τελική Ιθάκη και άλλος σε μια προηγούμενη. Και εμείς; Κάπου εκεί. Ίσως λίγο πιο πίσω. Ίσως ανάμεσα. Αλλά σίγουρα, κάπου εκεί. Στο ταξίδι.

LVCIFYRE - INTERVIEW







Ήρθα σε επαφή με το έργο τους δύο μήνες αφότου κυκλοφόρησε επίσημα. Στην αρχή δεν μου έκανε εντύπωση, μάλλον γιατί είχα τη καρδιά μου θαμμένη σε ένα λάκο γεμάτο κόκκαλα και doom. Έπειτα και χωρίς να περιμένω κάτι, το έβαλα να παίζει καθώς τριγυρνούσα στη Tamriel ψάχνοντας τον μαλάκα τον Alduin. Εκεί έγινε το κλικ. Ένα riff του ‘In Fornication Waters’ με άρπαξε. Άφησα το παιχνίδι και αφέθηκα σε αυτό το κτήνος.Τώρα, περισσότερο από ένα χρόνο μετά, θα μπορούσα να το περιγράψω ως δύσβατο, προκλητικό, μα άκρως αποτελεσματικό και ικανοποιητικό. Το Sun Eater είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014.

Οι LVCIFYRE είναι από την Αγγλία και σύντομα, μέσα στο Μάιο, θα έρθουν στην Ελλάδα για να μας μυήσουν στις φωτιές. Δοθείσης της ευκαιρίας και αφού όλα τα σημάδια ήταν εκεί, έγινε αυτή η συνέντευξη για να μάθουμε λίγα πράγματα παραπάνω για το συγκρότημα και για τους ανθρώπους πίσω από αυτό.



1. Η σύγκρουση μεταξύ ζωής και θανάτου, μέσα από μυθολογικές φιγούρες, φαίνεται να είναι μια σταθερά στη φιλοσοφία σας, όπως είναι και οι κύκλοι της ζωής, μέσα από την καταστροφή και δημιουργία. Αυτός λειτουργεί σαν αλληγορία για την αντίληψη σας περι ζωής, ή είναι κάτι πιο προσωπικό; Είναι τρόπος ζωής; Τι εκφράζεται μεσα από εσάς; Για ποιο λόφο δημιουργείται; Είναι η τέχνη σας ένας αγγελιοφόρος για κάτι μεγαλύτερο και πιο πλατύ από απλή ψυχαγωγία; Είναι απόδραση από την πραγματικότητα ή είναι μια έκφραση εμπνευσμένη από την πραγματικότητα;

Σίγουρα δεν δημιουργείται για ψυχαγωγία. Η αναζήτηση απαντήσεων συνεχίζεται και οι LVCIFYRE συνεχώς ανυψώνουν και αποκαλύπτουν στοιχεία-θραύσματα. Δεν θα μπορούσα να το μετρήσω ισσοροπημένα, ή να πω πόσο πραγματικό είναι, καθώς βασίζεται κυρίως σε αφηρήματα ( σ.μ. όχι συγκεκριμένα ) τα οποία βρίσκουμε πως δεν αποτελούν κομμάτι της γήινης πραγματικότητας – αφηρήματα στα οποία είμαστε προσκολλημένοι και μέσω των LVCIFYRE γίνονται η πραγματικότητα μας, η ενέργεια η οποία διεισδύει στις σφαίρες μας και μας επιτρέπει να μεταμορφωνόμαστε και να φλεγόμαστε. Θεωρώ πως αυτό αντικατοπτρίζεται πολύ έντονα στα συναισθηματικά μας μοτίβα.


2. Μουσικά το ‘Svn Eater’ είναι πυκνό, με πολυεπίπεδη ενορχήστρωση, καταιγιστικό drumming και μια ατμόσφαιρα που ακόμη και το ambience έχει το ρόλο του. Στην αρχή μοιάζει αδιαπέραστο, αλλά επιτρέπει στον ακροατή, εάν είναι οξύς και με επίγνωση όλων όσων εξελίσσονται, να καλοσωριστεί σε αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα δύσκολο μα ικανοποιητικό album. Μπορείτε να μας δώσετε κάποια διορατικότητα στην δημιουργική διαδικασία; Το όραμα σας, αποκαλύπτεται σταδιακά καθώς κινήστε, επιτρέποντας σε όλα να εκφραστούν και μετά αφήνεται έξω αυτά που δεν ταιριάζουν; Τι/ποιος είναι ο οδηγός σας στο μονοπάτι σας και τι έρχεται πρώτο, η στιχουργική έκφραση ή η μουσική; Περισσότερο από ένας χρόνος έχει περάσει από την κυκλοφορία του ‘Svn Eater’. Πως βλέπεται την εξέλιξη του συγκροτήματος από το ‘The Calling Depths’ στο ‘Svn Eater’ και τι μπορούμε να περιμένουμε από το επόμενο δημιούργημα;

Συμφωνώ πως το Sun Eater είναι ένα αποπνικτικό Κτήνος. Η δημιουργική διαδικασία ήταν έντονη – δουλέψαμε πολύ πάνω του και γράψαμε πολύ περισσότερο υλικό από αυτό που ηχογραφίσαμε. Στην πραγματικότητα, το επανεγράψαμε πολλές φορές στην αναζήτηση μας για την φωτιά ( Fyre ). Όλοι μάθαμε από αυτή τη διαδικασία και το μονοπάτι μας είναι λιγότερο θολό. Πιστεύω πως δεν είναι ζήτημα συγκέντρωσης, αλλά ζήτημα του να βρίσκεις το σωστό σημείο.

Έχουμε κάποιες φόρμες που έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα στο χρόνο και τις ακολουθούμε στη δημιουργική διαδικασία, αλλά δεν είναι μόνιμες, όλα εξελίσσονται μονίμως.

Το 75% της μουσικής γράφτηκε πρώτα και έπειτα ασχολήθηκα με τους στίχους. Προσπαθούμε να αντιστρέψουμε αυτή τη διαδικασία για τον επόμενο δίσκο, αλλά δεν δουλεύει πάντα. Πολλές φορές η Μουσική έρχεται πρώτη, χτίζοντας την ατμόσφαιρα που μας επιτρέπει να εισέλθουμε και να καταλάβουμε ή να δούμε περισσότερα. Ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο, μπορώ να δω καθαρότερα τι είναι αυτό και έπειτα να απελευθερώσω τη δύναμη της Λέξης.

Δεν μπορώ να σας πω τι να περιμένετε από την επόμενη κυκλοφορία σε αυτή τη φάση, αλλά σίγουρα θα είναι ένα βήμα προς μία διαφορετική κατάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ηχογραφήσουμε ένα ακόμη album σαν το Sun Eater.


3. Έχω την εντύπωση πως βρίσκεστε σε συμφωνία με τις ιδέες και τις αξίες της Χαοσοφίας. Θα θέλατε να αναπτύξετε λίγο τις φιλοσοφικές σας αξίες, όποιες και αν είναι αυτές; Και ίσως να τις συγκρίνετε με τις γενικότερα αποδεκτές αξίες του ατομισμού, του ‘εγώ’ και της επιτυχίας του δυτικου πολιτισμού; Δώστε μας το όραμα σας για τον κόσμο. Είμαστε έτοιμοι για αυτοκαταστροφή?

Το Χάος και το Σκοτάδι βασιλεύουν, το οποίο δεν είναι και δύσκολο να το μαντέψει κάποιος/α που έχει ακούσει το Sun Eater. Αναζητούμε ενέργειες σε όλα τα συστήματα που συναντούμε. Αυτό είναι που εκφράζεται μέσω των LVCIFYRE και για αυτό δεν βλέπω τους LVCIFYRE σαν ψυχαγωγία αλλά σαν κάτι βαθύτερο και πολύ παλαιότερο από τον πολιτισμό μας, κάτι που αποκαλύπτεται μόνο στο τέλος και βοηθάει να καταλάβουμε τι είμαστε – είναι το άροτρο που μας πηγαίνει βαθιά μέσα μας.

Αυτοί από εμάς που χρησιμοποιούμε τα μάτια μας για να ΔΟΥΜΕ έχουμε επίγνωση του πόσο λάθος είναι ο τωρινός κόσμος και δεν τον βλέπουμε με τον τρόπο που μας παρουσιάζεται. Όλοι γεννιόμαστε σκλάβοι και είναι στο χέρι μας να απορρίψουμε αυτή την ψεύτικη αλήθεια και να δούμε πίσω από την κουρτίνα των ψευδαισθήσεων.

Το χάος είναι ένα εργαλείο για να σπάσουμε τις αλυσίδες, για να αρνηθούμε την κουλτούρα και το σύστημα.

Ο δυτικός πολιτισμός καταστρέφεται τώρα και ο Ταύρος στέκεται στο τελευταίο του πόδι και όλα θα διαλυθούν ολοκληρώνοντας τον κύκλο. Η επιτυχία του δυτικού πολιτισμού – ή, θα έλεγα καλύτερα, η ανάπτυξη έχει στηθεί και ολοκληρωθεί.


4. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια γεγονότα στη ζωή σας τα οποία θεωρείτε πως σας οδήγησαν στο σημείο που βρίσκεστε τώρα; Και εάν αυτή ή ερώτηση είναι κάπως προσωπική, τότε μοιραστείτε μαζί μας κάποιες συνειδητοποιήσεις από τα χρόνια σας σαν μουσικοί, δημιουργοί και καλλιτέχνες; Σε ποιες αξίες βασίζεται η δυναμική μεταξύ των μελών του συγκροτήματος; Πως επικοινωνείτε στη διαδικασία γραφής της μουσικής; Ποιες είναι οι επιρροές σας; Εννοώ, όχι μόνο τη μουσική αλλά τέχνη κάθε είδους, φιλοσοφία, ίσως ακόμη και άτομα που θαυμάζετε και σέβεστε.

Πάντοτε υπήρχε ένα συναίσθημα, μια ανάγκη για δημιουργία, κάτι που δεν συμφωνεί με τον τωρινό περίγυρο και τους κανόνες αυτού του κατεστραμμένου συστήματος, κάτι βαθύτερο μέσα μου που πάντοτε ανέπνεε με Φωτιά (Fyre), μια δυνατότητα να νοιώθω και να καταλαβαίνω περισσότερα. Δεν νομίζω πως κάτι συνέβη ξαφνικά και με έβαλε σε αυτό το μονοπάτι. Είναι κάτι με το οποίο γεννήθηκα, αγνή δυνατότητα η οποία έπρεπε να απελευθερωθεί.

Σχετικά με τη δημιουργία, γράφεται κυρίως από τον Menthor και εμένα. Ίσως να είμαι λίγο control freak, αλλά δουλεύει.

Η επιρροή δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μία διαδικασία που χρησιμοποιεί τον εξωτερικό κόσμο για να μας αποσπάσει από τον εσωτερικό μας εαυτό – είναι πολλοί για να τους αναφέρω, κυρίως έξω από τον χώρο της μουσικής.


5. Για να επιστρέψουμε σε μια πιο ανθρώπινη συζήτηση, πείτε για την καθημερινότητα σας και πως αυτή βοηθάει στο να είσαι δημιουργικός και να έχεις μουσικό συγκρότημα; Είναι το touring και οι συναυλίες ένας τρόπος ζωής που σας ταιριάζει, ή προτιμάτε να είστε σπίτι, να κάνετε αυτό που κάνετε και να συγκεντρώνεστε στη μουσική; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να έχει κάποιος/α την εμπειρία των LVCIFYRE στο σπίτι, με ακουστικά για παράδειγμα, και στο να τους βλέπει ζωντανά;

Και τα δύο μέρη υπάρχουν και είναι και τα δύο γαμάτα. Εάν δουλεύει σκληρά πάνω σε κάτι τότε θα φέρει τα φρούτα του μόχθου σου. Μέχρι στιγμής το Sun Eater μας έχει ανταμείψει για όλα όσα εισάγαμε σε αυτόν τον ηχητικό οργανισμό.

Η καθημερινή ρουτίνα μας δεν είναι πάντοτε συνδεδεμένη με τους LVCIFYRE, εκτός από τις μέρες που προβάρουμε ή γράφουμε καινούρια πράγματα. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να τα συνδυάζουμε, καθώς η σφαίρα της Φωτιάς ( Fyre ) μας ολοκληρώνει περισσότερο σαν άτομα και δίνει περισσότερη σύνεση στην ύπαρξη μας. Μισθωτές δουλειές, λογαριασμοί, σχέσεις – αυτά δεν μπορούν να μας βάλουν στην κατάσταση Φωτιάς ( Fyre ) της απόλυτης δύναμης.


6. Τον Μάιο θα παίξετε στην Ελλάδα. Τι μπορούμε να περιμένουμε; Διάβασα σε μια συνέντευξη που κάνατε, ότι μερικές φορές χρησιμοποιείτε προτζέκτορα για να στηρίξετε την εμφάνιση σας με οπτικοποιήσεις οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν το κοινό να βυθιστεί μέσα στην ατμόσφαιρα που θέλετε να δημιουργήσετε, με έναν πιο ολοκληρωμένο και ολιστικό τρόπο. Σχεδιάζετε να το κάνετε;

Όχι, δεν χρησιμοποιούμε πλέον προβολές. Αντιθέτως, χτίζουμε ατμόσφαιρα χωρίς αυτά τα οπτικά βοηθήματα. Μην περιμένετε τίποτε άλλο, εκτός από απόλυτο Ολοκαύτωμα και κύματα Απέχθειας.


Και πάλι, σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε σε αυτές τις ερωτήσεις και για την τέχνη σας. Περιμένουμε να σας δούμε να παρουσιάζετε το υλικό σας ζωντανά.

LVCIFYRE - INTERVIEW









I became acquainted with their work a couple of months after the official release. At first I wasn’t impressed, probably because I had my heart buried inside a hole, filled with bones and doom. Then and without expecting something, I started listening to it while I was strolling around in Tamriel in search of that douchebag, Alduin. And it clicked. A riff from ‘In Fornication Waters’ grabbed me. I quit the game and I allowed myself into that beast. Now, more than a year later, I can describe it as rutty, provocative but significantly effective and rewarding. ‘Sun Eater’ is one of the best releases of 2014.

LVCIFYRE are from the UK and soon, in May, they will be coming to Greece to initiate us into the Fyres. Given the chance and because all the signs where in alignment, this interview was conducted as to learn a few things about the band and the guys behind it. 



1. The struggle between life and death, through mythological figures, seems to be a constant in your philosophy, as is the cycles of life, through destruction and creation. Does this serve as an allegory for your view on life, or is it something more intimate? Is it a way of life? What is being expressed through you? Why do you create? Is your art a messenger for something greater and wider than just entertainment? Is it an escape from reality or is it an expression inspired by reality?

It is certainly not created for entertainment purposes. The search for answers is ongoing, and LVCIFYRE constantly raise and reveal fragments. I wouldn’t be able to measure that even, or say how real that is, since mostly it is based on abstracts that we found to not be part of this Earthly reality – the abstracts that we are attached to, and through LVCIFYRE they become our reality, the energies that penetrate our spheres and allow us to transform and flame. I think it is reflected very strongly in our emotional patterns.


2. Musically, ‘Svn Eater’ is thick, with multi layered orchestration, with swirling riffs, bombarding drumming and an atmosphere where even ambience has its role. At first it felt almost impenetrable, but yet, it allows the listener, if he/she is acute and aware of everything that is going on, to be accepted into this world. It is a difficult but rewarding album. Can you give us some insights in the process of creating? Is your vision unraveling itself slowly as you move step by step, allowing everything to be expressed and then work on leaving out anything that doesn’t fit in? What/who is your guide in your path and what comes first, the lyrical expression or the musical expression? More than a year has passed from the release of ‘Svn Eater’. How do you see the evolution of the band from ‘The Calling Depths’ to ‘Svn Eater’ and what is to be expected from your next creation?

I agree that Sun Eater is one suffocating Beast. The writing process was intense – we worked a lot on this and we wrote much more material than we recorded. In fact, we rewrote the whole thing several times in search for the Fyre. We have all learnt from that process, and our path has become less blurry. I believe it is not a matter of focus, but one of hitting the right spot.

We do have a few formulas that we’ve worked out over time and follow in the writing process, however these are not permanent; things are constantly evolving.

75% of the music was written first, then I started to work on the lyrics. We’ve been trying to reverse this process on the new album, but it does not always work. Many times the Music comes first, building the atmosphere that allows us to enter and understand or see more. Following that, I am able to see much more clearly what it is all about and release the power of the Word.

I cannot tell you what to expect from the next release at this stage, but it will surely be a step in another direction. The only certainty is that we will never record another album like Sun Eater.



3. I have the impression that you are in alignment with the ideas and values of Chaosophy. Would you care to elaborate a bit on your philosophical values, whatever these values may be? And maybe even compare them with the generally accepted values of individualism, ego, and success of the western civilization? Give us your vision of the world. Are we ripe for self-annihilation?

Chaos and Darkness reign, which is not hard to guess after listening to Sun Eater. We seek these energies in all the systems that we come across. That is what speaks through LVCIFYRE; that is why I do not see LVCIFYRE as entertainment but as something deeper and much older than our civilizations; something not revealed until the very end, and it does help us to understand what we are – it is the chariot that takes us deep inside ourselves.

Those of us who use our eyes to SEE are aware of how false the current world is and we don’t see it the way it is exposed to us. We are all born slaves and it is up to us to reject this false freedom and see behind this curtain of illusion.

Chaos is a tool to break the chains, deny the culture and the system.

Western civilization is burning down right now, the Bull is standing on its last leg and all will fall apart to complete the circle. The success of the western world – or should I say development – has been set up and complete.


4. Would you like to share with us some events in your life that, you consider, led you to where you are now? And if that is kind of personal, then share with us your insights though all these years as musicians, creators and artists? The dynamic between the band members is based on what values? How do you communicate in the writing process? What are your influences? Meaning, not only music but art of any kind, philosophy, maybe even individuals that you hold in high regard and respect them.

There has always been a feeling, a need for creation, something that doesn’t agree with the current surroundings and the rules of this fucked up system, something deeper within me that has always breathed with Fyre, an ability to feel and understand more. I don’t think that anything happened suddenly and put me right on that path; it is something I was born with, just pure potential that had to be released. 

With regard to creation, it is mostly written between Menthor and I. Perhaps I am a bit of a control freak, but it works.

Influence is no more than a process that uses the outside world to distract us from our inner selves – there are too many to mention, mostly non musical.


5. Down to a more humane discussion, tell us about your day to day lives and how does that help in being creative and holding a band together? Is touring and performing live a way of life that suits you, or do you prefer being at home, doing your thing and focusing on writing music? What is the difference between experiencing ‘LVCIFYRE’ at home, with headphones for example, and experiencing them live?

Both parts exist and both parts are great. If you are working hard for something it will bear fruit. So far Sun Eater has been very rewarding for all the input we injected into this sonic organism.

Our normal routine is not always linked to LVCIFYRE, except for the days when we rehearse or are writing new stuff. Sometimes it is hard to combine those two, since the sphere of Fyre completes us more as individuals and gives more sense to our existence. Normal day jobs, bills, relationships – these are not able to put us into the Fyre-state of perfect power.


6. You are going to perform live in Greece, in May. What should we expect? I’ve read in an interview you did, that you sometimes use a projector as to support your performance with a visualization that can help the audience submerge into the atmosphere you want to create in a more complete and holistic way. Is this something you aim on doing?

No, we no longer use projections, and are instead building atmosphere without these visual aids. Expect nothing short of total Holocaust and waves of Abomination.


Again, thank you for your time in answering these questions and thank you for your art. We are looking forward in seeing you performing your material live.

METAL FEED: TAU CROSS / BOSSE-DE-NAGE / MIDNIGHT ODYSSEY / MISPYRMING / KING WOMAN / SANNHET / DOPETHRONE

Nice cover, don't you think?


I have read and listened to varying opinions considering the quallity of metal releases in 2015. My point of view is always the same, though not so easy to realize. The previous year never happened and to expect a similar or better emotional gratification is misleading your listening experience.

I have listened to a number of albums, some of which are phenomenal. For example, the latest Dodheimsgard release is exceptional in it's madness or the latest Leviathan. Some might think that this isn't underground enough, so here are a few releases, and some that are going to be released, in 2015.


TAU CROSS




You know who they are? No? Maybe the name 'Away' rings some bells. Punk, metal with a rasp voice that aches for some beer.


BOSSE-DE-NAGE



Who are they? What does their name mean? What do they play? Maybe a shoegazing black metal release is something that you cring to, or maybe not.


MIDNIGHT ODYSSEY

There is a movement, an uncosncious one, of cosmic atmospheric black metal, where the stars are our friends. Listen to this and travel on a beam of light.


MISPYRMING

Icelandic black metal is a thing and their scene grows stronger and more interesting with each passing year. Some are raw, others a bit more romantic or proggy. But they do deserve our attention.


KING WOMAN


This is a deeply emotional release, where the vocal sound soulwretching and traumatising. With dreamy but yet sludgy soundscape, this EP is highly recomended to anyone who wants to dive into the melancholy of a unique individual.


SANNHET


Instrumental music can be risky, from the artists perspective. Will it be able to draw the listener in and hold him/her for the duration of the album? Will it be a guide to visualizing the listeners journey into his own reflective experience? Bands like Pelican and Russian Circles may come in mind. Give them your time.


DOPETHRONE


You know where this leads to, don't you? Where sludge can be fun and rocking. Where the riffs rise for the muddy banks of Mississipi and take you through the landscapes of South, filled with marshes and loners surviving into the wilderness, with voodoo stories and witches.



See you again in a week or so, with a FI-RE ( fiction review ) of a very unique collaboration between three black metal bands.

THE TEMPLE - AS ONCE WAS - FICTION REVIEW ( FI-RE)








Η μοίρα μας είναι ο χαμός. Το γνωρίζουμε αυτό, αν και ως άνθρωποι μαζί με το γενετικό μας σφάλμα, τείνουμε προς την άρνηση και την αντίσταση αυτής της απόλυτης αλήθειας. Ο χρόνος είναι ο μοναδικός εχθρός μας και κάποιος θα όφειλε να νοιώθει την ανάγκη να το εκμεταλλευτεί αυτό. Ακόμη και εάν αυτό είναι να έχει οικογένεια, μια καριέρα με ένα όμορφο, άνετο σπίτι και μερικά ζωντανά τετράποδα, σαν το γλυκό μου σκυλί ή να καταστρέψει τον γαλαξία. Αυτή είναι μια καλή επιλογή, εάν είναι επιλογή.

Είχα κάποτε και εγώ μια τέτοια ζωή. Ήμουν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, αξιοσέβαστος και αγαπητός. Αλλά η μοίρα είχε άλλα πράγματα υφάνει ( όπως το μέλλον θα δείξει ) για εμένα. Κάθε Κυριακή συνήθιζα να πηγαίνω στην ίδια ορθόδοξη εκκλησία, με την οικογένεια μου, μαζί με άλλους ανθρώπους του εκκλησιάσματος. Ανάμεσα τους, μια μικροκαμωμένη γυναίκα, με ένα λυσσαλέο βλέμμα και ένα αποπλανητικό περπάτημα που μπορούσε να κάνει ακόμη και τους θεούς να κλάψουν με λαγνεία. Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεται που οδηγεί αυτό. Αλλά θα σας απογοητεύσω. Η παράνομη σχέση μου κράτησε μόλις λίγες νύχτες. Δεν ήταν η σχέση που με έφερε εδώ. Ήταν το μέρος που με οδήγησε. Κάτω από την αγία τράπεζα, ένα τετράγωνο τραπέζι στην κορυφή του εκκλησιάσματος, υπήρχε μια απότομη σκάλα που οδηγούσε σε έναν εσωτερικό ναό. Ένας ναός μέσα στο ναό. Πρέπει να ομολογήσω, όχι δίχως ντροπή, πως αφέθηκα στα χέρια της θεάς και απόλαυσα απεριόριστη αγιότητα για αυτόν τον πεπερασμένο χρόνο, καθορισμένος από τα όρια της θνησιμότητας μας.

Ήμουν χαμένος, μεταξύ φωνών και ζεστών ήχων που ανακλώνταν στους πέτρινους τοίχους. Έτρεμα, σαν ένα πληγωμένο και αδέσποτο σκυλί, στις μοιχευτικές αλλά θεσπέσιες εκμεταλλεύσεις του σώματος. Τώρα, περιορισμένος πίσω από τους ατσάλινους στύλους της κοινωνικής φυλάκισης, λαχταρώ για τον χρόνο που πέρασα μαζί της. Κάθομαι μόνος στο σκοτάδι και ζωγραφίζω προσεχτικά πάνω στις αναμνήσεις μου μαζί της. Ο ναός μου. Η δέσποινα στα λευκά. Ήταν η χίπισσα μάγισσα που αγάπησα. Προσεύχομαι, σαγηνευμένος σε μυστικούς χορούς του έρωτα, με τα ξανθά της μαλλιά να πέφτουν πάνω στου σπαθιού μου τον χαμό, διατάζοντας με να φέρω φρέσκο αίμα από το νεκροταφείο. Κυνηγώ την σάρκα των αγνώμων, για να καταλαγιάσω την επιθυμία μου για αυτήν.

Ήμουν ενοχλημένος και ακόμη είμαι, όποτε αυτή έρχεται σε μένα, από τα ηχητικά σολαρίσματα, υπενθυμίζοντας μου ότι όλες τους είναι μάγισσες, επιβάλλοντας απελπισία και απόγνωση στην παραστρατημένη μου ψυχή. Ακόμη μου τραγουδά τα βράδια, όταν τα μάτια μου αρνούνται να ξεκουραστούν και γράφω αυτό, με ακραία απόγνωση να βγαίνει από το σώμα μου. Μου είπε πως ήμουν ο μοναδικός που αγάπησε. Μου είπε ότι θα ζήσουμε για πάντα και τώρα περιμένω τη σειρά μου για την καρέκλα. Ξεγελάστηκα και τώρα καταδικάστηκα πριν την ώρα μου.

Ίσως να έχω ακόμη επιλογή. Ίσως ακόμη να μπορώ να επανορθώσω το λάθος που έγινε εις βάρος μου. Δεν νοιώθω την πράσινη καιόμενη φλόγα, καθώς βλέπω πίσω στα χνάρια που άφησε και δεν ονειρεύομαι περισσότερα από όσα μου έδειξε. Δεν είναι θεμέλιο, δεν είναι πέτρα. Δεν είναι ναός. Εγώ είμαι. Και θα επιστρέψω.

THE TEMPLE - AS ONCE WAS - FICTION REVIEW ( FI-RE)







Our fate is doom. We know that, though as humans and our genetic error, we tend to ignore and resist this ultimate truth. Time is our only enemy and one should feel that he/she needs to make the most of it. Whether it be having a family, a career with a nice, comfy house and a few living quadropods, like my sweet dog or destroying the galaxy. That is a nice choice, if it is a choice.

I used to have a life like that. I was a decent man, a respectful and beloved man. But fate had other things weaved (as the future will reveal) for me. Every Sunday I used to go to the same Orthodox Church, with my family, along with other people of the congregation. Among them, there was a petite woman, with a fierce look in her eyes and a seductive walk that could make the gods cry with lust. I am sure you know where this leads. But I will disappoint you. My affair lasted just a few nights. It wasn’t the affair that brought me here. It was the place she led me. Underneath the holy trapeza, the square table at the top of the congregation for all to see, there was a steep stairway which led to an internal temple. A temple inside a temple. I have to admit, not without shame, that I let myself into the arms of the goddess and enjoyed infinite divinity for that finite time, defined by the confines of our mortality.

I was lost, between voices of despair and warming sounds bouncing of the stone walls. I trembled, like a wounded stray dog, at the adulterous but exquisite exploits of the body. Now, confined behind the steel bars of societal imprisonment, I yearn for my time with her. I sit alone in the dark and paint mindfully on my memories of her. My temple. The lady in white. She was the hippie witch I loved. I pray, enthralled in mystic dances of eros, with her blond hair falling upon my sword of doom, ordering me to bring fresh blood from the cemetery field. I prey upon the flesh of the ignorants, to appease my desire of her.

I was annoyed and still am, whenever she comes to me, by her soloing echo, reminding me that all of them are witches, enforcing hopelessness and sadness into my misguided soul. She stills sings to me in the night, when my eyes refuse to rest and I write this, with utter despair crawling out of my body. She told me that I was the only one she ever loved. She told me we were going to live forever and now I await my turn for the chair. I was fooled and now I am doomed before my time.

Maybe, I still have choice. Maybe I can still repair this wrong that was done to me. I am not feeling the green burning flame, as I gaze back along footprints she made and I am not dreaming of more than she has shown. She is not a foundation, she is not a stone. She is not a temple. I am. And I will be back.