Δεν πιστεύω σε κανένα από τα σχόλια και τις απόψεις που λένε πως η ακραία σκηνή περνάει κρίση λόγω οικονομικών δυσκολιών. Η οικονομική κρίση επηρεάζει τον καταναλωτή και αυτό με τη σειρά του τiς μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες.
Εάν μια μικρή ομάδα ανθρώπων όμως γουστάρει να γράψει μουσική τότε θα το κάνει και έχει στα χέρια του το καλύτερο και πιο άμεσο μέσο που είχε ποτέ. Το internet. Βέβαια, αυτό έχει και τα ελαττώματα του, γιατί είναι εύκολο να χαθεί κανείς σε αυτό το απέραντο πεδίο ήχων, εικόνων και απόψεων. Αλλά, έχουμε το streaming και το download για να κρίνουμε για τον εαυτό μας. Που σημαίνει ότι πρέπει κάποιος να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη δικιά του κριτική ικανότητα και στην πεποίθηση του πως γνωρίζει τι του αρέσει.
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει εάν υπάρχει σκηνή, εάν τα μέλη τα συγκροτημάτων έχουν καλές σχέσεις, ή εάν αυτό που θέλουν είναι λεφτά. Όποια κι' αν είναι τα κριτήρια τους και οι φιλοδοξίες τους, εφόσον το αποτέλεσμα με ικανοποιεί τότε θα τους ακούσω και θα γουστάρω και θα το αγοράσω. Αφού πρώτα το έχω λιώσει. Είναι τέχνη και θέλει το χρόνο του για να μείνει στην ψυχή κάποιου. Η τεχνική του πλήρωσε πρώτα και απόλαυσε μετά είναι ένα μεγάλο ψέμα που στήθηκε από τις δυνατές δισκογραφικές. Ψάχνοντας και ακούγοντας, διαβάζοντας απόψεις και κάνοντας κλικ στο μικρό κουμπάκι με το σύμβολο του Play μπορείς να ακούσεις ότι θέλεις. Η ευθύνη βρίσκεται στα χέρια του καταναλωτή.
Enter ΄Forest of Tygers". Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP το οποίο μου πήρε τα μυαλά από την πρώτη ακρόαση. Έχει την ένταση του core, την φωνητική σκισμένη ερμηνεία που ικανοποιεί το ευαίσθητο αυτί μου. Την πώρωση και την συναισθηματική φόρτιση ενός μετα-αποκαλυπτικού εφιάλτη που κρατάει μονάχα δεκαεφτά λεπτά. Ένα σφηνάκι που σε στέλνει στο πάτωμα λιπόθυμο, μα απόλυτα ικανοποιημένο. Δυνατό, πιπεράτο, πληγωμένο από την πραγματικότητα μα πεισματάρικο σαν μουλάρι που αρνείται να τα παρατήσει.
Οι στίχοι τους είναι κοφτοί και άμεσοι. Σαν να τους ουρλιάζει ένας τρόφιμος στο Arkham Asylum, απομονωμένος και αποκαμωμένος, πολεμά το παρελθόν του και τους ανθρώπους που τον έφεραν σε αυτή τη θέση.
Οι στίχοι τους είναι κοφτοί και άμεσοι. Σαν να τους ουρλιάζει ένας τρόφιμος στο Arkham Asylum, απομονωμένος και αποκαμωμένος, πολεμά το παρελθόν του και τους ανθρώπους που τον έφεραν σε αυτή τη θέση.
AS FLAKES OF ASH
Pitch black. Searching.
Can't speak, but I'm smiling.
I beg, from within.
Keep me here.
You must leave me.
Happy, as flakes of ash.
Disassociate me from this sagging shell.
An inner self immolation.
Memories, as flakes of ash.
Left in subspace ; happy, dissolved, dwindling.
Disassociate me from this sagging shell.
Left in subspace.
Happy, as flakes of ash.
Μου θύμισε το ντεμπούτο των Mastodon, τότε που τα σπάγανε με τα απανοτά riff και τις κραυγές τους. Το ep των Botch, 'An anthology of dead ends'. Ασύγχρονα, ανάποδα riff και ερμηνευτική ένταση.
Το κομμάτι 'As flakes of Ash' είναι σίγουρα από τα πιο δυνατά που άκουσα εφέτος.
Καλή αρχή έκανε το ντουέτο και θα συνεχίσουν έτσι.
