Live Report: AGGALOCH - CROWN

Photo by Fotis Maras

Φόρεσα τις σαγιονάρες μου και τα aviator γυαλιά μου και ξεκίνησα, ολόγυμνος, για το show των Agalloch. Είναι Αύγουστος ακόμη, ο μήνας που αντιπαθώ για διάφορους λόγους, αλλά ευτυχώς οι τελευταίες δέκα μέρες ήταν πιο δροσερές. Έφτασα στο club νωρίς, πήρα έναν fredo και κοίταξα γύρω μου. Υπήρχε ήδη κόσμος που περίμενε από έξω. Κοίταξα ψηλά στον ουρανό, το στενό άνοιγμα μεταξύ των ψηλών κτιρίων και ένας αετός πέταξε από πάνω μου. Οι οιωνοί ήταν θετικοί. Μπήκα μέσα, περιμένοντας να δω τους φίλους μου και nerd συντρόφους να κάθονται, μάλλον εξουθενωμένοι καθώς ήταν και στο show της Αθήνας και να συζητούν για παραλίες, μαυρίσματα, δουλειές και metal.

Οι τύποι από τις δύο μπάντες, CROWN και Agalloch, ήταν διασκορπισμένοι μέσα και ξεκουράζονταν ή δούλευαν με τον εξοπλισμό τους και ετοιμάζονταν για το show. Οι Agalloch έχουν ένα δυνατό πυρήνα οπαδών στην Ελλάδα και από ότι έμαθα, το show στην Αθήνα ήταν πολύ καλό με αρκετούς παρευρισκόμενους. Ήξερα ότι οι θα έπαιζαν ένα δίωρο set, με τραγούδια από το “Pale Folklore” μέχρι την τελευταία τους κυκλοφορία, “The Serpent And The Sphere”. Τους CROWN από την άλλη, δεν τους γνώριζα. Λίγες μέρες πριν τη συναυλία streamαρα ένα τραγούδι από το δεύτερο τους album, το “Natron”, το οποίο μόλις έχει κυκλοφορήσει και από όσο είδα είναι πλέον διαθέσιμο για full streaming στη σελίδα τους στο bandcamp. Οπότε, ακούστε τους.

Ο χώρος άρχισε να γεμίζει με κόσμο και αφού πήρα την πρώτη μου μπύρα, και ακολούθησαν αρκετές ακόμη, πήγα και στάθηκα στο κέντρο, περιμένοντας τους CROWN να ξεκινήσουν. Ήταν τρεις, στο μπροστινό μέρος της σκηνής και τα drums ήταν προγραμματισμένα. Έχουν ένα οικείο ήχο, όπως αυτόν των Neurosis και Cult Of Luna και αρκετές ακόμη μπάντες που δημιουργούν αυτόν τον πυκνό και βαρύ τοίχο θορύβου. Θα έλεγα πως είναι κοντύτερα στον ήχο των COL, με την αισθητική της μουσικής τους να είναι κρύα και ερημωμένη. Ο ήχος τους ήταν τεράστιος και βαθύς και κουνιόμουν στον υπνωτιστικό ρυθμό τους. Αυτό που ευχαριστήθηκα είναι ότι επιβλήθηκαν στον χώρο με τη μουσική τους. Οι εικόνες που δημιουργήθηκαν μέσα μου ήταν από ένα post-apocalyptic αστικό τοπίο. Εγκαταλελειμμένο, σταδιακώς παρακμάζον, χωρίς κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης. Εδώ ήταν που είχα τις πρώτες μου σκέψεις σχετικά με την απόδοση τους. Ο lead τραγουδιστής πρέπει να δουλέψει στα καθαρά φωνητικά του. Τα δεύτερα φωνητικά ήταν τοποθετημένα μέσα στη μουσική, το οποίο έκανε την αφήγηση μέρος του κόσμου που δημιούργησαν. Από την άλλη, τα lead φωνητικά ήταν μπροστά και οδηγούσαν. Δεν νομίζω όμως ότι ταιριάζει στη μουσική τους. Θα προτιμούσα να ήταν μέρος της, όπως ο αφηγητής μιας ιστορίας που βρίσκεται εντός αυτής και δεν την οδηγεί, ώστε να διατηρούν το αίσθημα της απελπισίας. Αλλά η μουσική τους με συγκίνησε και μου άρεσε το show τους. Θα ακούσω και το καινούριο τους album.

Μετά την εμφάνιση τους είχαμε ένα μικρό διάλλειμα, δέκα με δεκαπέντε λεπτά, αρκετό δηλαδή για μία δεύτερη μπύρα και τσιγάρο και να ετοιμαστούμε για τους Agalloch. Θέλω εδώ να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ μου δε δημιούργησα κάποια συναισθηματική σύνδεση με τη μουσική τους. Δεν με συγκινεί. Και αυτό είναι OK από μένα, καθώς προσθέτει στην ποικιλία της μουσικής. Δεν μπορούν όλα τα συναισθήματα να μεταφερθούν με τον ίδιο τρόπο μεταξύ ανθρώπων. Είμαστε διαφορετικοί. Ο λόγος που το ξεκαθάρισα αυτό είναι γιατί η περιγραφή μου δεν θα έχει συναισθηματικές αναφορές.

Άναψαν αρωματικά στικ και ένα tom βρισκόταν μόνο του στο μπροστινό μέρος της σκηνής, το οποίο με έκανε να πιστέψω πως θα ακούσουμε και πιο folk τραγούδια από αυτούς. Όντως ακούσαμε, καθώς το playlist περιελάμβανε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, καθώς και το “The Mantle”. Ο ήχος ήταν πολύ κοντά σε αυτόν του τελευταίου τους δίσκου, με πιο έντονο το rock στοιχείο. Ήταν πιο οργανικό, κάνοντας τα τραγούδια να ακούγονται γεμάτα με ενέργεια και λιγότερο σαν μία βόλτα στο δάσος για εσωτερικές αναζητήσεις. Αυτή ήταν μια καλή επιλογή καθώς ήταν συναυλία και είναι καλύτερο να βοηθάς το κοινό να εκφραστεί παρά να κάτσει σιωπηλά με τα μάτια του κλειστά.

Οι παρευρισκόμενοι ήταν ενθουσιασμένοι σε κάποια τραγούδια και προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με το συγκρότημα, ενώ άλλες φορές παρατηρούσαν σιωπηλά. Προφανώς δεν είχαμε mosh pit, αλλά οι περισσότεροι φαίνονταν απορροφημένοι. Τα solo και οι lead κιθάρες ήταν κυρίαρχα. Η φωνή ήταν ακριβώς όπως στα album, το οποίο με κάνει να πιστεύω πως την ηχογραφούν έτσι. Το συναίσθημα και η φυσική τους έκφραση επέτρεψε να δημιουργηθεί μια σύνδεση με το κοινό. Ο lead κιθαρίστας για παράδειγμα, γούσταρε, κουνούσε τη κιθάρα, τραγουδούσε παράλληλα, και περισσότερο το ζούσε παρά το παρουσίαζε.

Το μόνο, ελαφρώς, αρνητικό στοιχείο από το show τους ήταν ο ήχος των drums. Θα προτιμούσα να ήταν λίγο πιο μέσα στη μίξη. Και αυτό είναι όλο. Έγινε ξεκάθαρο σε όλους το γιατί οι Agalloch έχουν δημιουργήσει μια τόσο δυνατή φήμη γύρω από τις ζωντανές εμφανίσεις τους και δύο ώρες αργότερα, όλοι ήταν ικανοποιημένοι, και εγώ μαζί τους, για αυτό που ζήσαμε και θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να δει και τα δύο συγκροτήματα.

Μετά τη συναυλία ακολούθησε κάτι που δεν περίμενα. Καταλήξαμε σε ένα bar για καμιά μπύρα και να ακούσουμε λίγο metal και επέστρεψα σπίτι στις εφτά το πρωί. Σκεφτείτε μια μικρή μπύρα κάθε μισή ώρα με τρία τέταρτα και κάντε τις πράξεις. Ήταν ένας καλός τρόπος για να τελειώσει η βραδιά. Μετά από μια γεμάτη συναυλία και μια μεγάλη νύχτα όπου συνδυάσαμε το air guitar με το “Blinded By fear” και τις κουβέντες μας για την κρίση και την ολική έλλειψη μέλλοντος για μας, το να επιστρέφεις για ύπνο το πρωί ήταν ένα φυσικό αποτέλεσμα.

Είθε να ζήσουμε πολλά χρόνια και να το κάνουμε αυτό πολλές φορές ακόμη.

Read More

Live Report: AGGALOCH - CROWN

Photo by Fotis Maras

I put on my slippers and my aviator glasses and off I went, butt naked, to watch Agalloch’s show. It is still August, the month I dislike for various reasons, but thankfully the last ten days have been cooler. I arrived at the venue early, picked up a nice cold coffee and looked around. There were people already waiting outside. I looked up in the sky, the narrow part between the tall buildings and an eagle flew above me. The signs were positive. I went in, expecting to see my friends and fellow nerds, sitting, probably exhausted since they were also at the show in Athens, and discussing beaches, tans, jobs and metal.

The guys from the two bands, CROWN and Agalloch, were scattered around the place, resting or working on their gear, preparing themselves for the show. Agalloch have a strong fan base in Greece and from what I learned, the show in Athens was really good with a lot of people attending. I knew that Agalloch would play a two hour set, with songs from “Pale Folklore” to their latest release “The Serpent And The Sphere”. CROWN on the other hand, I did not know. Just a couple of days before the show I streamed a song from their second album, “Natron”, that has just been released, and from what I’ve seen it is now available for full streaming via their page over at bandcamp. So, go on and listen to them.

The venue was starting to fill with people and after I grabbed my first beer, the first of many, I went to the center and waited for CROWN to begin. They were three at the front and the drums were programmed. Now, CROWN have a familiar sound, such as Neurosis and Cult Of Luna and a number of other bands that create this thick and heavy wall of sound. I’d say that CROWN are closer to the sound of COL, meaning that the aesthetics of their music is of a colder and desolated nature. Their sound was huge and deep and I was moving with the hypnotic rhythm. What I really enjoyed was that they succeeded in dominating the venue with their music. The images that were created in me were of a post-apocalyptic urban landscape. Deserted, slowly deteriorating, with no sign of human life. This is where I had my first thoughts about their performance. The lead singer needs to work on his clean vocals. The backing vocals were nicely put inside the music, making the narration part of the world they created. On the other hand the lead vocals were at the front, leading the music. I don’t think it is suitable for their kind of music. I would prefer it if they were part of the music, like the narrator being inside of a story and not leading it, thus maintaining the feeling of desperation. But I was moved by their music and loved their show. I will listen to their new album.

After their show we had a small break, ten to fifteen minutes, enough time for a second beer and a cig, to prepare ourselves for Agalloch. Now, I will say this beforehand, just to get it out of the way. I have never created any emotional connection with their music. It doesn’t move me. And that is fine by me and adds to the diversity of music. Not every emotion can be reflected and communicated on the same length between people. It is part of being different. The reason I clarified this is because my description will lack emotional reference.

The guys lit up some incense and a tom was sitting alone at the front of the stage, which made me think that we might listen to some of the folkier songs from them. We did, as they had a playlist that included songs from the entirety of their catalogue, “The Mantle” included. The sound was very close to that of the last album, only with a more rock feeling to it. Just more organic, making their songs sound energetic and less of an introspective walk, alone in the wilderness. That was a good choice since it is a live show and it is better to help the fans express themselves rather than sit silently with their eyes closed.

The attendees were excited at times and tried to communicate with the band, while other times where silent observers. No mosh pit, obviously, but they were emerged into it. The solos and the lead guitars were dominant. The voice was exactly like the albums, which makes me think that they record it this way. The feeling and the natural expression from the band allowed a connection to be created. The lead guitarist, for example, was really into it, swaying his guitar, singing along, living it rather than playing it.

The only, slightly negative aspect of their show was the sound of the drums. I would prefer the drums to be a little lower in the mix. And that is it. It was made clear to anyone why Agalloch have created such a strong reputation around their live shows and two hours later everyone was satisfied. I felt content and appreciative for what I experienced and I would recommend to anyone, given the opportunity, to watch both bands.

The show was followed by something that I did not really expect. We ended up at a bar for a couple of beers, listening to some metal and I returned home at seven in the morning. Think one small beer every thirty to forty five minutes and do the math. This was a good way to end a night. After a fulfilling show and a long night where we combined air guitaring to “Blinded By Fear” and chatting about the Greek economic crisis and our complete lack of future, going to sleep in the morning was a natural result.

May we live long and do that many times again.

Read More