Οι Pallbearer είναι ένα από αυτά τα μουσικά σχήματα που το έργο τους είναι λίγο πιο μπροστά από τη φήμη τους. Το δεύτερο τους album κυκλοφόρησε πριν από κάποιους μήνες και ακόμη καλλιεργεί το στίγμα του στη μουσική σκηνή. Αλλά δεν είναι ένα δύσκολο album. Λιτό, άμεσο και συναισθηματικά βαθύ, σε απορροφάει αβίαστα στην ομορφιά του και σε φέρνει με γλύκα απέναντι στο αναπόφευκτο.
Τα riff κινούνται
με άνεση και χτίζουν ένα κόσμο όπου κάθε τι, κακό και καλό, έχει γίνει πλέον
κομμάτι της ψυχής του δημιουργού. Οι lead κιθάρες στολίζουν κάθε τραγούδι με την αναγκαία ελαφρότητα
που ένας doom δίσκος
χρειάζεται και τα drums δίνουν τον σταθερό επαναληπτικό ρυθμό σε μια γαλέρα που πλέει σε
άγνωστα νερά.
Tο ταλέντο των ανθρώπων πίσω από αυτό το σχήμα έδωσαν μορφή σε ένα από τα πιο όμορφα και συναισθηματικά ακούσματα του γράφοντα.
Είναι ένα ταξίδι στο κόκκινο της θλίψης και στη μελαγχολία του θανάτου χωρίς μεγάλες συναισθηματικές εκφράσεις και έντονες χειρονομίες. Παρόλα αυτά
επιτυγχάνουν μέσα σε αυτό το μονόωρο να ελαφρύνουν τον ακροατή από τα δικά του
άγχη και τη δική του τρέλα. Μια κουβέντα στη κουπαστή, με τον καπετάνιο να
μοιράζεται μαζί σου τα χρόνια του στη θάλασσα. Τα λόγια του έχουν σοφία, μα δεν
μπορεί να κρύψει τη μελαγχολία του και την επιθυμία του για ένα διαφορετικό
τέλος.
I
can almost see
The
phantoms gone in the past
What
could I ever trade
For
all that’s escaped in time
What
can dreams be if nothing ever lasts?
Δίχως ηρωισμούς και μοιρολατρία, ταξιδεύετε όλοι μαζί στο βέβαιο τέλος σας.
Ο αφηγητής έχει αποδεχτεί τη μοίρα
του και τραγουδά με συγκρατημένη απόγνωση την απελπισία του, με την ελπίδα να
βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε αυτούς τους στίχους, το πάθος και την ανάγκη για
δημιουργία να φαίνονται δειλά και να περιμένουν το κατάλληλο χέρι, το θάρρος
ίσως, για να σηκώσει το κορμί που υποφέρει από το παρελθόν του. Μια έκφραση για
μία ανώτερη δύναμη. Ανώτερη μα όχι απάνθρωπη. Κάτι που να είναι προσιτό και
δυνατό από τον κάθε ένα από εμάς.
This
burden of regret
Kindling
to ignite
And
a necessary end
To
living in a lie
So
when all fires burn cold
Leave
behind a glowing husk
The
ghost that I become again
Glides
back into the dusk
Alone
Είναι ένας θρήνος για αυτό που θα έρθει. Η αποδοχή, η μακαριότητα, η
μελαγχολία και η σοφία είναι τα θεμέλια αυτού του δίσκου και το ταλέντο των
ανθρώπων πίσω από αυτό το σχήμα έδωσαν μορφή σε ένα από τα πιο όμορφα και
συναισθηματικά ακούσματα του γράφοντα.
The short dance of existing
We’re always shifting
And always becoming
Πλούσιος, εσωστρεφής και ελκυστικός σαν το τραγούδι των Σειρήνων. Βαρύς,
μελαγχολικός και απελπισμένος, τούτος ο δίσκος είναι η καλλιτεχνική αρτιότητα της
χρονιάς. Και ο χρόνος θα δείξει πως ανήκει στα μεγάλα έργα του metal.
