Immoral Hazard - Convulsion - review

Η πραγματικότητα σου, συστήνεται από κάποιες αξίες. Εάν οι αξίες σου είναι το χρήμα και η προσωπολατρεία, τότε η εμφάνιση παίζει μεγαλύτερο ρόλο. Το πως θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου στους άλλους. Οι γνωστοί σου και η επιρροή που έχει η άποψη τους. Σου δίνεται έτσι η δυνατότητα να ξεχωρίσεις σαν κάτι μοναδικό. Ότι γυαλίζει όμως δεν είναι χρυσός.

Tο album των Immoral Hazard είναι φτιαγμένο υπο πίεση, άγχος, τρέξιμο, προσπάθεια και άδειες τσέπες. Το ερώτημα το δικό μου είναι, εάν οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες, τότε γιατί να κάνεις κάτι το οποίο μόνο ως ακραίο ρίσκο φαίνεται; Όταν τίποτα δεν είναι σίγουρο ή δεδομένο.

Ίσως η συνειδητοποίηση αυτή να χτύπησε τα παιδιά, και φίλους μου, από τους Immoral Hazard. Το είδαν, το κατάλαβαν και είπαν : Στα αρχίδια μας. Θα κάνουμε την καύλα μας.

Και το αποτέλεσμα, το οποίο το ακούω τώρα κάθως γράφω αυτές τις λέξεις, είναι ακριβώς αυτό. Μουσική φτιαγμένη από ανθρώπους με προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Αναγνωρίζουν της δυσκολίες γιατί τις ζούνε καθημερινά. 

Η πραγματικότητα πονάει. Σε πληγώνει και σε λυγίζει. Αυτός είναι ο χρυσός που κρύβεται μέσα σε αυτό το album. Δεν κοροιδεύουν, δεν προσπαθούν να δείξουν πως είναι κάτι παραπάνω. Οι φιλοδοξίες τους είναι μετρημένες. Γραμμένο με ειλικρίνια και νηφαλιότητα, που δεν συναντάς εύκολα.

Στο δια ταύτα. Metal σημαίνει riff. Εάν έχεις τα riff, τότε μπορείς να κάνεις ένα καλό album. Έχει ενορχήστρωση που σηκώνει κάθε τραγούδι πιο ψηλά. Έχει την ερμηνεία του Theo στα φωνητικά. Το λαρύγγι του έχει φοβερές δυνατότητες. Ξεχωρίζω την σκισμένη ερμηνεία του στο 'Eternal Exile' . Τα τύμπανα είναι λιτά, μου δίνει όμως την εντύπωση πως ο Τόλης μπορεί να παίξει παπάδες. Δεν το κάνεις όμως για να στηρίξει τα τραγούδια. Το μπάσο δίνει το βάθος, ακολουθώντας μια 'μουλωχτή' προσέγγιση. Και οι κιθάρες; Η δουλειά που έγινε στις κιθάρες. Tα riff του pitch black, self enemy, mentor,  reborn...είδη έγραψα τα μισά τραγούδια. To σόλο στο τέλος του vultures dance, στο πολλά υποσχόμενο για την μελλοντική πορεία της μπάντας dead end trails. Τα δύο τελευταία thrash τραγούδια πόλεμος, που κλείνουν το δίσκο αφήνοντας την metal ψυχή σου ξεδιψασμένη. Μετά το last nerve, σταματάς. Δεν πατάς repeat, δεν βάζεις κάτι άλλο. Αράζεις λίγο και σκέφτεσαι...

...πως γίνεται να είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και να έχει τέτοια παραγωγή; Γεμάτη με τσαμπουκά, καθαρότητα ήχου όπου διακρίνονται όλα τα όργανα και γυαλισμένη ώστε να ακούγεται μοντέρνα, χωρίς να είναι πλαστική. Οι όποιες αδυναμίες, στα δικά μου αυτιά, περιορίζονται σε σημεία - γέφυρες που συνδέουν τα τραγούδια μεταξύ τους. 

Και είναι bolt throwerish τα riff στα mentors και haven; Αφου thrash δεν παίζουν; Και αυτό το dead end trails γιατί έχει φωνητικές γραμμές με καθαρά φωνητικά; και αν το vultures dance δεν ειναι thrash, τότε τι είναι;

Είναι ένα album που από την αρχή μέχρι το τέλος το ακούς και πορώνεσαι. Αυτό είναι metal. Απλά, στεγνά και με θυμό.

immoral hazard facebook page

immoral hazard - convulsion digital 

Read More

Immoral Hazard - Convulsion - review

Our reality is being formed by our values. If these values are money and the artificial image of a band (see Slipknot for example), then any band is dependent on the perception of the public, their public relations and the influence that certain individuals or media have. What shines isn’t always gold, though.

‘Convulsion’ is a metal album created under pressure, anxiety, effort and empty pockets. The question that arises is: ‘If the circumstances aren’t good, then why do something that appears to be as an extreme risk with little to nothing to be expected?’

Maybe this realization struck the lads, and good friends of mine, from Immoral Hazard but they decided, against all odds, to go through with this.

The result of this, which I am listening to while writing these words, is exactly that. Music crafted by people with an earthly sense of reality. They acknowledge the difficulties because they feel them every day. Reality hurts. It strikes and wears you down. And this is the gold hidden in this album. They aren’t naïve and they don’t try to appear as something more than they already are. Their aspirations are within their grasp and the songs are written with honesty and mental sobriety.

Now, let us go to the meat of this. Metal means riffs. If the riffs are there, then any band can create a decent album. This is not just a decent album. Every song has been worked to the point where the orchestration allows it to speak for itself, add to that Theo’s vocal performance, which is that of a very pissed off individual ( listen to ‘Eternal Exile’ ). The drums are terse and reserved, even though Tolis is more than capable to rip his drum kit, in a way that support the songs and make them stand out and the bass follows the songs, giving them depth. But, what really shines is work done with the guitars. The riffs of ‘Pitch Black’, ‘Self Enemy’, ‘Mentor’, ‘Reborn’ are exactly the kind of riffs that create mosh pits with ease. The solos in ‘Vultures Dance’ and ‘Dead end trails’, especially in the latter, show early shines of the bands evolvement. The last two songs, ‘Eternal Exile’ and ‘Last Nerve’, are two thrash hymns that leave the listener beaten down and exhausted by their sheer intensity. As soon as the album ends, the listener stops, relaxes in his chair and thinks with an introspective look on his face.

How is it possible to be self-financed and have such a well done production? ‘Convulsion’ is an album filled with confidence, clear sound that allows every instrument to be heard and polished, as to sound modern but not plasticated. There are weaknesses, of course, as every debut has, and these weaknesses are some of the bridges used to interconnect a song.

Just listen to the bolt thrower-ish riffs of ‘Mentors’ and ‘Haven’, or the clean vocal lines of ‘Dead end trails’, or the uniqueness of ‘Vultures Dance’. This is an album that you listen to from start to finish and feel your blood boiling. This is thrash metal. Direct, dry and angry.

Read More