Κάθε χρόνο κάνουμε λίστες χωρίς κάποιο προφανή λόγο, εκτός από το να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας πως την προηγούμενη χρονιά γουστάραμε με διάφορα πράγματα.Η τέχνη είναι η διέξοδος μας. Χωρίς αυτήν τι θα κάναμε; Θα την δημιουργούσαμε. Μέχρι τότε τα βάζουμε σε σειρά και τα αξιολογούμε με βάση κάποια κριτήρια που διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κατά αυτόν τον τρόπο ιδού η λίστα με τις μουσικές που με κέρδισαν τη χρονιά που πέρασε.
10. Argus - Beyond the martyrs
Οι κύριοι αυτοί είναι από το 'murica. Παίρνουν ένα είδος που πλέον δεν ξεχωρίζει και το ανεβάζουν επίπεδο. Ξεχωρίζουν γιατί έχουν μια εκπληκτική φωνή, με πολύ τσαγανό και βάθος. Ξεχωρίζουν γιατί παίζουν power metal της Αμερικάνικης σχολής και μπαίνουν, τώρα στο τρίτο τους album, στο πάνθεον των power metal συγκροτημάτων. Ακόμη underground και ίσως παραμείνουν σε αυτή τη φάση, αλλά εάν γράφουν τέτοια album εμένα δε με απασχολεί καθόλου.
9. Bolzer - Aura
8. Byzantine - Byzantine
Εγώ το metal μου το θέλω riffατο. Δίχως αυτό δεν με κερδίζει εύκολα. Αυτό μας προσφέρουν απλόχερα οι Byzantine. Ρυθμικό riffοκεντρικό metal με τη φωνή γκαρίδα σήμα κατατεθέν τους. Πολλά χρόνια στο κουρπέτι και ακόμα περιμένουν να γίνουν γνωστοί. Να βγουν από την αφάνεια. Αλλα φευ. Εδώ βγαίνουν καλύτερα album της χρονιάς κάτι avenged sevenfold. Η αδικία στο σύνολο του metal κοινού περιορίζεται στη προώθηση και μόνο. Πόσα, μα πόσα, αξιόλογα album μπορείς να ακούσεις εάν ψαχτείς λίγο. Και τώρα με το internet τα πράγματα είναι πιο έυκολα προσβάσιμα αλλά εξαρτάται από τη δικιά σου κριτική ικανότητα να ξεχωρίζεις το σκατό από τον μαύρο χρυσό.
7. Goatess - Goatess
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που ψαχνόμουν γενικά με τη μουσική και μεταπηδούσα από το ένα υπο είδος στο άλλος, να έπεσα πάνω σε ένα album θυσαυρό. Το όνομα της μπάντας Terra firma και στη φωνή ένας περίεργος τύπος με το όνομα Lord Chritus. Μου έλειψε αυτή η φωνή. Και όταν σερβίρεται με την doomιλα που τόσο της ταιριάζει, είναι δυνατόν να μην γουστάρεις; Ανάλαφρο όσο ένα φορτίο σκουριασμένα σίδερα, σου δίνει την προοπτική που θες για μια χειμωνιάτικη μέρα.
Στο πρώτο άκουσμα ξεκίνησα περιμένοντας occult black metal. Και δεν έπεσα έξω. Δεν περίμενα όμως αυτή τη φωνή που έρχεται μέσα από το πυχτό σκοτάδι της Μόρια. Το black metal στηρίζεται στην ατμόσφαιρα και στα σιδηροδρομικά riff. Πετυχαίνουν να δημιουργήσουν μια πραγματικότητα που σε απορροφά και σε εγκλωβίζει μέσα της. Απολαυστικό album. Κατάλληλο για νανούρισμα. 6. Cultes des Ghoules - Henbane
5. Subrosa - More constant than the gods
Η profound lore είναι η καλύτερη underground δισκογραφική τα τελευταία χρόνια. Από μέσα της έχουν αναδειχτεί αρκετοί, που ίσως να μην τους δίνοταν η ευκαιρία διότι 'η αγορά δεν ενδιαφέρεται για αυτον τον ήχο τώρα'. Ο οποίος ήχος δεν είναι και κάτι avant garde. Τιγκα στο fuzz ρυθμικό doom θα το έλεγα. Κάτι σαν αυτούς τους YOB και τους Wizard με γυναικεία φωνητικά. Χάσιμο. Ψυχεδέλεια, μουντίλα, σόλα, μεγάλα riff που γεμίζουν τα αυτιά με λάσπη. Αργά και βασανιστηκά τραβάς και σκουντάς το κάρο σου που κόλλησε στο δρόμο, καθώς πηγαίνεις στην αγορά της μεσαιωνικής Βαρκελώνης. Δεν το γνωρίζεις ακόμη αλλά θα σε μαζέψει η ιερά εξέταση και σύντομα θα καείς στην πυρά. Μάγισσα. ΟΥΥΥΥΥΥΥΥ! Love it.
4. Inquisition - Obscure verses for the Multiverse
( Ε?...γαμάτο? )Τι να λέμε τώρα; 25 χρονών συγκρότημα και ακόμα underground. Αλλά για κάποια συγκροτήματα έτσι πρέπει να είναι και είμαι σίγουρος πως δεν τους απασχολεί καθόλου. Έχουν κάνει τον ήχο τους έτσι ώστε το black metal τους να είναι riffοκεντρικό. Το αγαπάνε το riff, όπως το αγαπάω και εγώ. Το καταλαβαίνεις αυτό ακούγοντας τους. Οι κιθάρες ξεχωρίζουν στην παραγωγή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι λάθος, ή πως θάβονται τα άλλα όργανα. Αλλα είναι το riff. Πάνω σε αυτό δουλεύουν. Κάθε τραγούδι εδώ έχει το δικό του στίγμα. Κιθαριστικές μελωδίες που φέρνουν στο νου πιο κλασσικά ακούσματα. Κάτι σε ροκ και heavy. Και μετά έρχεται το ασταμάτητο κοπάνημα και η grim φωνή από πάνω, να σου στρώσουν το δρόμο προς την κόλαση. Αυτά είναι.
3. Gorguts - Colored sands
Άτσα. Να' σου και οι Gorguts πίσω από το πουθενά. Πολλά χρόνια έμειναν στην άκρη. Το κεντρικό μέλος, απ' όσο γνωρίζω, πέρασε ένα διάστημα ( σκέψου μήνες ) κάνοντας hitchhike στην Ασία.Ένα διάστημα σε μοναστήρι βουδιστών. Μπήκε για τα καλά μέσα στις πνευματικές του αναζητήσεις. Παράλληλα έπαιζε. Ασχολήθηκε με τη μουσική. Έμαθε και άλλα μουσικά όργανα και τις τεχνικές νοοτροπίες. Το αποτέλεσμα αυτού είναι η φυσική εξέλιξη τους. Death metal με jazz νοοτροπία. Όχι με τον τρόπο των shinning. Εδώ είναι death metal. Μόνο. Όχι σαξόφωνα.
Πνιγηρό. Αγχωτικό. Πιεστικό. Δυσαρμονικό. Εφιαλτικό. Πως λέμε 'evil dead' αλλά όχι το remake. Στρυφνό death metal, άκρως απολαυστικό.
2. In Vain - Aenigma
Το album εξελίσσεται ομαλά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι περίπλοκο. Θα έλεγα πως είναι No label metal. Κάτι σαν το progressive χωρίς να είναι progressive. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο με ρυθμό που διατηρούν το ενδιαφέρον του ακροατή. Ακούς τρεις τύπους φωνητικών γραμμών, από black κραυγές και death growls στα καθαρά μελωδικά.
Αλλάζουν ρυθμούς, παίζουν με σένα, με τις δυνατότητες σου και σου προσφέρουν απλόχερα ένα πλούσιο γεμάτο album με πάθος, καύλα και διάρκεια.
1. Hacride - Back to where you've never been
Πραγματικά εξεπλάγην. Όχι με το album. Περισσότερο με την απουσία του από λίστες. Αυτό είναι το αρτιότερο τους album. Έχουν κόψει τα περιττα post ή/και ambient ανοίγματα. Παίζουν αυστηρά και πειθαρχειμένα. Η παραγωγή είναι στοιβαρή, γκρίζα, πυκνή. Στεγνή από συναισθήματα στη μουσική. Και εκεί έρχεται η νέα φωνή. Που τραγουδά, γκαρίζει, φτύνει στοίχους ανθρώπινους, πονεμένους. Στοίχους απελπισίας και αγανάκτισης από έναν μεσόκοπο που ζει στα μεγάλα αστικά κέντρα και τον περιβάλλουν οι βιομηχανίες. Εκεί στις φτωχές συνοικίες των ανθρακορύχων στην Αγγλία. Στα ψαροχώρια της Ρωσίας. Μιλάει, φωνάζει και δέρνει τον ακροατή.
Τα τραγούδια δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, όχι γιατί δεν γαμάνε, αλλά γιατί γαμάει σαν σύνολο. Καμία αδυναμία. Κανένα έλεος στους αδύναμους.
Και είναι αυτός ο συνδυασμός, της παθιασμένης φωνής και της στεγνής μουσικής απόδοσης που το κάνουν τόσο συναισθηματικό. Αυτό το album πονάει και επιτυγχάνει ακόμα και αυτό το οποίο δεν περιμένεις. Αυτολυτρώνεται. Κλείνει ο κύκλος. Φοράς τα γάντια σου, το κράνος ασφαλείας και ξαναμπαίνεις στο σκοτάδι των ορυχείων.
