Η πραγματικότητα σου, συστήνεται από κάποιες αξίες. Εάν οι αξίες σου είναι το χρήμα και η προσωπολατρεία, τότε η εμφάνιση παίζει μεγαλύτερο ρόλο. Το πως θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου στους άλλους. Οι γνωστοί σου και η επιρροή που έχει η άποψη τους. Σου δίνεται έτσι η δυνατότητα να ξεχωρίσεις σαν κάτι μοναδικό. Ότι γυαλίζει όμως δεν είναι χρυσός.
Tο album των Immoral Hazard είναι φτιαγμένο υπο πίεση, άγχος, τρέξιμο, προσπάθεια και άδειες τσέπες. Το ερώτημα το δικό μου είναι, εάν οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες, τότε γιατί να κάνεις κάτι το οποίο μόνο ως ακραίο ρίσκο φαίνεται; Όταν τίποτα δεν είναι σίγουρο ή δεδομένο.
Ίσως η συνειδητοποίηση αυτή να χτύπησε τα παιδιά, και φίλους μου, από τους Immoral Hazard. Το είδαν, το κατάλαβαν και είπαν : Στα αρχίδια μας. Θα κάνουμε την καύλα μας.
Και το αποτέλεσμα, το οποίο το ακούω τώρα κάθως γράφω αυτές τις λέξεις, είναι ακριβώς αυτό. Μουσική φτιαγμένη από ανθρώπους με προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας. Αναγνωρίζουν της δυσκολίες γιατί τις ζούνε καθημερινά.
Η πραγματικότητα πονάει. Σε πληγώνει και σε λυγίζει. Αυτός είναι ο χρυσός που κρύβεται μέσα σε αυτό το album. Δεν κοροιδεύουν, δεν προσπαθούν να δείξουν πως είναι κάτι παραπάνω. Οι φιλοδοξίες τους είναι μετρημένες. Γραμμένο με ειλικρίνια και νηφαλιότητα, που δεν συναντάς εύκολα.
Στο δια ταύτα. Metal σημαίνει riff. Εάν έχεις τα riff, τότε μπορείς να κάνεις ένα καλό album. Έχει ενορχήστρωση που σηκώνει κάθε τραγούδι πιο ψηλά. Έχει την ερμηνεία του Theo στα φωνητικά. Το λαρύγγι του έχει φοβερές δυνατότητες. Ξεχωρίζω την σκισμένη ερμηνεία του στο 'Eternal Exile' . Τα τύμπανα είναι λιτά, μου δίνει όμως την εντύπωση πως ο Τόλης μπορεί να παίξει παπάδες. Δεν το κάνεις όμως για να στηρίξει τα τραγούδια. Το μπάσο δίνει το βάθος, ακολουθώντας μια 'μουλωχτή' προσέγγιση. Και οι κιθάρες; Η δουλειά που έγινε στις κιθάρες. Tα riff του pitch black, self enemy, mentor, reborn...είδη έγραψα τα μισά τραγούδια. To σόλο στο τέλος του vultures dance, στο πολλά υποσχόμενο για την μελλοντική πορεία της μπάντας dead end trails. Τα δύο τελευταία thrash τραγούδια πόλεμος, που κλείνουν το δίσκο αφήνοντας την metal ψυχή σου ξεδιψασμένη. Μετά το last nerve, σταματάς. Δεν πατάς repeat, δεν βάζεις κάτι άλλο. Αράζεις λίγο και σκέφτεσαι...
...πως γίνεται να είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και να έχει τέτοια παραγωγή; Γεμάτη με τσαμπουκά, καθαρότητα ήχου όπου διακρίνονται όλα τα όργανα και γυαλισμένη ώστε να ακούγεται μοντέρνα, χωρίς να είναι πλαστική. Οι όποιες αδυναμίες, στα δικά μου αυτιά, περιορίζονται σε σημεία - γέφυρες που συνδέουν τα τραγούδια μεταξύ τους.
Και είναι bolt throwerish τα riff στα mentors και haven; Αφου thrash δεν παίζουν; Και αυτό το dead end trails γιατί έχει φωνητικές γραμμές με καθαρά φωνητικά; και αν το vultures dance δεν ειναι thrash, τότε τι είναι;
Είναι ένα album που από την αρχή μέχρι το τέλος το ακούς και πορώνεσαι. Αυτό είναι metal. Απλά, στεγνά και με θυμό.
immoral hazard facebook page
immoral hazard - convulsion digital
0 σχόλια:
Post a Comment