Οι κόρες της νύχτας. Τρεις στον αριθμό. Κλωθό, Λάχεσις και Ατροπός. Αυτή που γνέθει, η υφάντρα και αυτή που κόβει."Lachesis" υψώνεται! Λάχεσις, η πόρνη! Αυτή που κρατά τα γκέμια της μοίρας μου, καθόταν ντυμένη στα λευκά και τραγουδούσε παιχνιδιάρικα στον εαυτό της: “What necessity brought these linear species of human deeds? What knuckle dreams those vermins dream in obscene chords that lie beneath me?” Ω! Η ειρωνεία. Τα σαρκαστικά της λόγια χτύπησαν τις αισθήσεις μου. “Shall I measure the thread of your life with my spinal rod? Shall I bless you with plague?”, τραγούδησε και γύρισε να με κοιτάξει. “Shall I bless you with words that you’ll envy their meaning?”
Κομματιάζοντας το
ύφασμα του χρόνου, υψώνομαι, κραδαίνοντας τη πίστη μου εναντίον του
αναπόφευκτου τέλους. Το οριστικού θανάτου. Από καιρούς αρχαιότερους του
πολιτισμού στους βιομηχανικούς ήχους της μοντέρνας εποχής, αμφισβητώ αυτό:
Είμαστε καταδικασμένοι να θεριστούμε από την θέληση της; Σε ποιον είναι το
μέλλον γνωστό, εάν όχι σε αυτήν; Η Λάχεσις υψώνεται! Λάχεσις, η πόρνη!
Ξεκινά, με τα δάχτυλα
μου να χτυπούν τα πλήκτρα και να κινούνται πάνω στις δυσαρμονικές μελωδίες.
Είμαι η δυσοίωνη φωνή που χτυπά τα αυτιά σου. Είμαι η χορωδία του χάους δίχως
τέλος. Μπορείς να χορέψεις στον ρυθμό μου; Μπορείς να ακολουθήσεις το ατελείωτο
τραγούδι της θέλησης της;
Βαθιά τραγουδώ με τρέλα
και οι λέξεις μου χτυπούν τo νωτιαίο μυελό του χρόνου, από το παρελθόν στο
παρόν και στο μέλλον, ρέει μέσα από τον αποτρελαμένο χορό μου. Ναι! Είμαι η
τρέλα τρελαμένη από την καθαρή σκέψη μιας χαοτικής αποκάλυψης.
Στρέφομαι γύρω της,
καλύπτοντας την θνησιμότητα μου με ένα μεγάλο υφαντό. Ριφάροντας τον δρόμο με
black μελωδισμό, εναντίον της, σαν ένας ονειροπόλος της τύχης. Το ένδυμα μου
μπορεί να μοιάζει μουντό και ανιαρό, αλλά είναι φτιαγμένο με το πιο αιματηρό
από τα πάθη. Τη θέληση μου! Τη μοίρα μου! Τη ζωή μου εναντίον του απρόσιτου
σχεδίου που περιμένει να αποκαλυφθεί.
Το τραγούδι μου είναι
αυτό της ενορχήστρωσης, που υψώνεται σαν σπειρωμένη λαίλαπα. Βλέπω το παρελθόν
μου να πλέει με εικόνες. Αναμνήσεις, αγαπημένες και μισητές, που απεχθάνομαι
και αυτή θα λογοδοτήσει στην απαίτηση μου. Η Λάχεσις υψώθηκε! Λάχεσις, η πόρνη!
Κρατά τις γενναίες μαριονέτες και βλέπω τον εαυτό μου με χορδές, να κρέμεται
χαλαρά από τα δάχτυλα της. “Like dust of stars show no more.” Μίλησε το πλατύ της στόμα.
Σαν ένα κυνικό
κομμάτι σε μια σάπια βελόνα. Δέξου το: Δέξου τον αναπόφευκτο χορό των
Vacantfield. Είναι ένα θέατρο τρέλας.
0 σχόλια:
Post a Comment