NILE - "What Should Not Be Unearthed" - Review

“Speak not of the Gods to me.”

Τα αισθήματα που δημιουργούν οι Nile είναι αυτά μίας τεράστιας, μεγαλοπρεπούς και ολιστικής οντότητας. Με πολύπλοκη σύνθεση τραγουδιών, έντονη εκφορά των διπλών φωνητικών, βομβαρδιστικό drumming και την χρήση samples που προσπαθούν να αναπαραγάγουν την μουσική της Αρχαίας Αιγύπτου, παίρνουν τον ακροατή σε ένα μυθικό και μυστικιστικό ταξίδι σε μέρη που έχουν πεθάνει εδώ και αιώνες.

Ο Sanders ξέρει για ποιο πράγμα μιλάει, τραγουδά, φωνάζει ή γρυλίζει. Έχει βαθιά γνώση της μυθολογίας και της ιστορίας της Αρχαίας Αιγύπτου και μέσω αυτής γράφει ιστορίες.

Το album ξεκινά με μία ασυνήθιστη, για το συγκρότημα, εξιστόρηση. Το “Call To Destruction” έχει να κάνει με την καταστροφή αρχαίων ναών από εξτρεμιστές του Ισλάμ. Ένα τμήμα του λέει:

“The preservation of human heritage

And the enduring achievements of Mankind

Are secondary to the will of Allah.”

και το lyric video που κυκλοφόρησαν ξεκινά με μία αποποίηση. Το καταλαβαίνω αυτό. Οι στίχοι είναι γραμμένοι ώστε αυτός που τραγουδά να υποστηρίζει την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Αυτό από τη σκοπιά του ακροατή δημιουργεί μια πολύ περίεργη σχέση με το τραγούδι. Φανταστείτε να τραγουδάτε αυτούς τους στίχους ενώ περπατάτε ή κάνετε μπάνιο. Και θα το κάνετε γιατί το τραγούδι σπέρνει. Θα κολλήσει στο κεφάλι σας. “Allaaaaaah.”

Η αυθεντία των Nile δεν είναι μόνο στο να γράφουν πρωτοκλασάτα riff. Έχει να κάνει με την ροή κάθε τραγουδιού. Με το πώς κάθε τμήμα ενώνεται με το επόμενο και οδηγεί προς το τέλος του. Από τις γέφυρες, στα riff του μεσαίου τμήματος, στα φωνητικά που βγαίνουν μέσα από το τραγούδι. Σαν τις κραυγές ενός πολεμοχαρή στρατηγού που φωνάζει στους στρατιώτες του εν μέσω της μάχης.

Εδώ είναι που αρκετά τραγούδια έχουν ελαττώματα. Κάποια δεν έχουν καλή αλληλουχία. Στην ουσία, τα όχι καλά τμήματα αποσπούν τον ακροατή και τον βγάζουν εκτός. Ας αναλύσουμε το “Liber Stellae – Rubeae”. Ξεκινά δυνατά, εισάγοντας μας στο τραγούδι με ένα βαρύ riff και το ασταμάτητο drumming. Έπειτα, περίπου στο 30 δευτερόλεπτο, η κιθάρα παίζει ένα lead που θα εξυπηρετούσε σαν καμβάς για τα φωνητικά, αλλά είναι βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Στο 1:10 περίπου το τραγούδι εκρήγνυται σε φοβερό, με ένα πολύ όμορφο lead που μετατρέπεται σε riff και με τα φωνητικά να πετάγονται προς τον ακροατή με επιθετικότητα. Έπειτα επαναλαμβάνεται το εισαγωγικό riff και βουλιάζει στο doomy τμήμα στο τέλους του τραγουδιού, το οποίο το κλείνει ομαλά. Είναι ένα ελαττωματικό τμήμα που δεν δικαιώνει το τραγούδι.

Το ομώνυμο τραγούδι “What should not be unearthed” δεν θα έπρεπε να ξεθαφτεί και να συμπεριληφθεί στο album. Είναι απλώς μία σύνδεση μουσικών τμημάτων δημιουργώντας ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι.  Μετά ακολουθεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Nile. Το “Evil to cast out evil” είναι πιασάρικο, με πολύ καλό riff και ένα σόλο που υπενθυμίζει γιατί το death metal είναι το death metal.

Ακολουθώντας τον ίδιο ρυθμό, το “The Age of Famine” είναι ένα ανισόρροπο τραγούδι, με πολύ καλά τμήματα και βαρετά. Είναι περισσότερο ένα doomy τραγούδι που προς το τέλος γίνεται κάτι καλό. Αλλά νιώθω ότι δεν το δούλεψαν όσο έπρεπε. Τελικά, το album κλείνει με ένα από τα καλύτερα τραγούδια του album. Το “To Walk Forth From Flames Unscathed” μπορεί να ονομαστεί ένα κλασσικό κομμάτι των Nile, το οποίο κλείνει περισσότερο προς τον doom ήχο τους και είναι τέλειο για κλείσιμο.

Θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα άνισο album που δεν δικαιώνει την προοπτική που έδειξε. Η εξέλιξη των Nile φαίνεται από album σε album. Έχουν μια πιο καθορισμένη και εκλεπτυσμένη προσέγγιση στη σύνθεση, και κάποιες φορές ξεγυμνώνουν τα τραγούδια στα βασικά στοιχεία τους. Αλλά δεν δουλεύει πάντα. Το να γράφεις τραγούδια τα οποία είναι ακραία και χαώδη και ταυτόχρονα πειθαρχημένα, ώστε να τραβάς τον ακροατή, δεν είναι εύκολο και αυτό φαίνεται στο “What Should Not Be Unearthed”. Κάποιες φορές δουλεύει, άλλες όχι και τόσο.