Ahab - The Boats Of The Glen Carrig - Review

Ζώντας σε μία θαλάσσια χώρα, έχουμε δημιουργήσει μια βαθιά σχέση με τη θάλασσα. Την βλέπουμε, την μυρίζουμε και την ακούμε. Την νιώθουμε. Μικρός περνούσα τις διακοπές μου με ένα ψαροντούφεκο. Συνήθως κατέληγα στο να κολυμπάω και να παρατηρώ την βυθισμένη ομορφιά. Ακόμη ενθουσιάζομαι με αυτό και θυμάμαι να βουτάω στα τέλη Αυγούστου και να βλέπω πολλές μεγάλες κόκκινες μέδουσες, αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν στη παιδική αγκαλιά μου. Αγχωνόμουν και φοβόμουν και κολυμπούσα γύρω τους παρατηρώντας τη δονούμενη καμπάνα (το καπέλο) και τα μικρά σφαιροειδή πλοκάμια που είχαν το δηλητήριο. Μία από τις αναμνήσεις και κομμάτι της ιστορίας μου.

Αυτές οι αναμνήσεις ήταν η αφετηρία για να δημιουργήσω μια σχέση με την μουσική των Ahab. Η τέχνη τους είναι της θάλασσας. Είναι του ανεξήγητου, μυστηριώδους και πανέμορφου βυθού. Με κάθε album, λένε μία ιστορία βασισμένη σε βιβλίο. Το “The Boats Of The Glen Carrig” είναι μυθιστόρημα τρόμου του William Hope Hodgson και η έμπνευση των Ahab για το ομώνυμο album.

Πόσο συχνά μπορούμε να λέμε ότι η εμπειρία που παίρνουμε από ένα μουσικό album μοιάζει με μιας ιστορίας; Και όμως, είναι εδώ, για να εκτεθούμε σε αυτήν. Οι Ahab συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι, further south, στο οποίο μπήκαν πολλά χρόνια πριν. Πιο πλούσιο και γεμάτο, με ποικιλία και περισσότερα συναισθήματα, ισορροπεί μεταξύ του ακραίου και του ήπιου, μεταξύ του βάρους του ωκεανού και της δροσερής θαλασσινής αύρας.

Σε στιγμές καταπίνει τον ακροατή, “The Weedmen”, ενώ άλλες τον ανεβάζει πάλι στην επιφάνεια, “Red Foam”. Το “The Isle” χτυπάει όπως τα απειλητικά κύματα και το “To Mourn Job” βάζει την αλμυρή ταφόπλακα στη καρδιά του ακροατή.

Είναι το πιο εύκολο album τους, σε σύγκριση με τα προηγούμενα τους, αλλά εξακολουθεί να είναι βαρύ, αργό και ανελέητο. Η κύρια διαφορά είναι ο χρωματισμός. Λέω ‘χρωματισμό’ γιατί, εμ… γιατί βλέπω χρώματα. Ας τα πούμε συναισθήματα. Από το μαύρο στο άσπρο και από το κόκκινο στο κίτρινο, το “Boats…” είναι ένα βιβλίο που το ακούς.

Γίνεται εμφανές ότι οι Ahab δούλεψαν πολύ στην ενορχήστρωση και την επιμέλεια και την διαστρωμάτωση των ήχων, κάνοντας το άκουσμα δυναμικό. Αλλά, μιας και αυτό ο ήχος είναι σχετικά καινούριος και άγνωστος, δεν ακούγεται τόσο ακριβής όσο θα ήθελαν. Δεν ανέπτυξαν τόσο την ευψυχία. Δεν μένει στο μυαλό μου. Είναι πολύ όμορφο μα δεν με καλεί πίσω. Εάν συνεχίσουν σε αυτό το μονοπάτι, θα το κάνουν δικό τους και θα δημιουργήσουν ένα doom, όχι funeral, αλλά doom album που θα μείνει. Είναι ο δικός τους ωκεανός και μας καλούν σε αυτόν. Βουλιάξτε στα βάθη αυτής της απολαυστικής απόγνωσης.