Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να διαμορφώνεται από μία κολεκτίβα black metal συγκροτημάτων η τάση του νεορομαντισμού και έχει αρχίσει να παίρνει μορφή. Δεν είμαστε πλέον μέρος της φύσης. Δεν βρίσκουμε τη γαλήνη μέσα στα όρια που οι ανθρώπινες αισθήσεις ορίζουν. Ποθούμε την απόλυτη κενότητα της συνείδησης.
Η επιθυμία για αφύπνιση και την ανακάλυψη της αλήθειας, τη μία και μοναδική αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε μας, μπαίνει εμπόδιο σε αυτή τη συνειδητοποίηση. Ποιος, εάν όχι ‘εγώ’ κάνει ερωτήσεις; Ποιος, εάν όχι ‘εγώ’, είναι ορισμένος να ζήσει περιορισμένος και πολεμάει για το απεριόριστο; Αυτή είναι η αιώνια μάχη μεταξύ του ‘εγώ’ και οτιδήποτε αλλού το οποίο γίνεται αντιληπτό, από το ‘εγώ’, ως το ’μη-εγώ’. Πάνω σε αυτή τη δυαδικότητα, η ζωή πηγάζει από την ίδια της την ουσία.
Ο Hermes, ο άνθρωπος πίσω από το συγκρότημα, βρίσκεται σε αυτό το στενό και δύσκολο μονοπάτι της συνειδητοποίησης του εαυτού. Θα μπορέσει να αποκτήσει το όραμα του; Θα φτάσει στο σημείο χωρίς σημεία; Θα θεραπεύσει όλες τις πληγές και τις απαθείς επιθυμίες του; Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε, καθώς ο Hermes θα παραδίδει τα προϊόντα του ταξιδιού του.
Το πρώτο του δημιούργημα λέγεται, ευλόγως, ‘Innerstanding’και είναι ένα black metal album το οποίο μπορεί κάποιος να το ζήσει σαν σύνολο, όπου τα τραγούδια διασυνδέονται και συγχωνεύονται μεταξύ τους σε κάτι ενιαίο. Το όραμα του βασίζεται σε έντονες κιθαριστικές μελωδίες που έχουν την τάση να δημιουργούν ένα κοσμικό, αστρικό συναίσθημα. Απλώς ακούστε το δεύτερο μισό του ‘Take me to the stars’ και ζήστε τις εξυψωτικές μελωδίες του. Ένα album το oποίο θα μπορούσε να είναι instrumental, καθώς ο μισός χρόνος του συντίθεται αποκλειστικά από μουσική.
Ίσως όλα να λειτουργούσαν τέλεια, εάν δεν υπήρχαν δύο φτωχές επιλογές. Χρησιμοποιεί drum machine και αυτό αφαιρεί από το album. Δεν μπορεί να αγνοηθεί, τουλάχιστον όχι από τα αυτιά μου. Αυτός ο πλαστικός, μηχανικός και καθορισμένος ήχος λειτουργεί εναντίον της μουσικής, αντί να την στηρίζει ή να την ανεβάζει.
Το δεύτερο φτωχά εκτελεσμένο μέρος είναι η φωνητική ερμηνεία. Πέρα από κάποιες black metal κραυγές στα ‘Transcended Body’ και ‘A monument in time’, επέλεξε να απαγγέλει με μια βαθιά και επιβλητική φωνή, μαζί με την χρήση echo. Ίσως να ήθελε να δημιουργήσει μια θεϊκή φωνητική ερμηνεία, το οποίο είναι περίεργο, καθώς η φωνή είναι το πιο ανθρώπινο και εκφραστικό όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη μουσική. Αλλά η ρύθμιση, η ενορχήστρωση, τα εφέ που χρησιμοποιούνται για ηχοτοπία και, πάνω από όλα, οι πανέμορφες και έντονες κιθαριστικές μελωδίες κάνουν το album να ακούγεται μοναδικό και ισχυρό.
Ένα αστρικό ταξίδι που σε καλεί να το ζήσεις, καθώς πλανητικά αντικείμενα περνάνε από δίπλα σου με εκρηκτική ταχύτητα και ήλιοι καταπίνονται από τη δικιά τους γιγαντιαία βαρυτική έλξη, καταρρέοντας σε μια μαζική μαύρη τρύπα κενού όπου το μόνο πράγμα που το διαπερνά είναι χορδές συνειδητής δημιουργίας. Ναι, το σύμπαν ουρλιάζει αλλά όχι για την τελευταία φορά. Θα αναδημιουργηθεί, από αστρική σκόνη σε τραγούδια. Έχω απόλυτη πίστη στο όραμα του Hermes και το ντεμπούτο του θα πρέπει να θεωρείται ως το πρώτο βήμα ενός περιπετειώδους ταξιδιού.
Take us to the stars.
0 σχόλια:
Post a Comment