Είμαι ένας μέσος άνθρωπος, καλά μορφωμένος, μοναχικός. Σίγουρα αρκετά συνηθισμένος. Ο εγκέφαλος μου όμως είναι λίγο περίεργος. Έχει την τάση να οπτικοποιεί τα αισθητηριακά ερεθίσματα. Σαν παιδί, αυτό ασκούσε επιρροή στη ζωή μου. Αλλά, μιας και είμαι αυτός που είμαι, αποφάσισα να κάνω κάτι για αυτό. Δεν μου άρεσε να είμαι θύμα αυτής της κατάρας. Πλέον μπορώ να πω, έπειτα από μια πολύχρονη προσπάθεια κατά την δεύτερη δεκαετία της ζωής μου και κάποιες πρωτοφανείς συνειδητοποιήσεις που εμφανίστηκαν στη συνείδηση μου, ότι αυτή η ‘μετάλλαξη’ είναι ένα χάρισμα. Απολαμβάνω τις οπτικοποιήσεις όποτε αυτές συμβαίνουν και προσπαθώ να το εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Από την συγγραφή μυθοπλαστικών ιστοριών και κείμενα πάνω στο διαλογισμό και στην συνείδηση (Δεν είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι. Ποτέ δεν είναι.) μέχρι κριτικές απόψεις για κάποια album που με ευχαριστούν. Κάποιες φορές τις ενσωματώνω σε μια μικρή ιστορία, άλλες φορές απλώς γράφω μερικές εκατοντάδες λέξεις για την εμπειρία μου κατά την ακρόαση ενός album. Σχεδόν πάντα καταλήγει σε κάτι ασυνήθιστο ή ακόμη και άχρηστο (δεν βοηθάει) στον αναγνώστη. Είναι πεποίθηση μου πως από τη στιγμή που ο καθένας έχει τη δυνατότητα να ακούσει ένα album άμεσα, τότε οι κλασσικές κριτικές δίσκων είναι πλέον περιττές. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τη μουσική, αφού ο αναγνώστης μπορεί να το ακούει (στην χειρότερη περίπτωση να ακούσει ένα δυο τραγούδια από ολόκληρο τον δίσκο) καθώς διαβάζει την κριτική. Δεν είναι αυτό γαμάτο?
Εισχωρήστε στους ‘Phobocosm’ με αυτήν την ειδοποίηση. Εάν πιστεύετε πως το death metal παρακμάζει σαν μορφή τέχνης, είστε τελείως λάθος. Έχω δει τα τελευταία χρόνια μια αργή μα συγκεκριμένη άνοδο στην αφήγηση μέσω του death metal. Αυτό που ξεκίνησε με στροβιλιζόμενα riff και σκοτεινή πυκνή παραγωγή είναι τώρα ένα ολόκληρο σύμπαν εκφραζόμενο από τους καλλιτέχνες. Συγκεκριμένα, όλα σε αυτό το album δουλεύουν υπέρ του ακροατή εάν αυτός επιτρέψει τον νου του να βουλιάξει σε αυτό το ‘deprived’ δημιούργημα.
Αυτό είναι μουσική αρχιτεκτονική. Κινούμενοι πυλώνες από σκαλισμένο μάρμαρο ταλαντεύονται σε ημικυκλικά θεμέλια. Είναι χτισμένα σε πέτρινες τάφρους, στέκονται σε ατσάλινες ράγες και υψώνονται μέχρι και εκατό μέτρα στον σκοτεινό και βαριά συννεφιασμένο ουρανό. Το έδαφος τρανταζόταν με την κίνηση των πυλώνων κάνοντας την σκόνη γύρω από τα πόδια μου να χορεύει. Μια φωνή, βαθιά μέσα από το κέντρο του γκρίζου παλατιού απλωνόταν γύρω και πάνω στον χέρσο τόπο. Αυτό που ορθώνεται μπροστά μου μπορεί να μην είναι φιλόξενο μα ελκύει την εκφυλισμένη ψυχή μου.
Πλησίασα την τάφρο και πήδηξα προς τον εσωτερικό κύκλο. Το πόδι μου σκάλωσε κάτω από ένα μικρό εξόγκωμα και έπεσα με το πρόσωπο μου πάνω στο ξερό χώμα. Τεντώθηκα προς τα πίσω και έπιασα το εξόγκωμα για να ελευθερώσω το πόδι μου. Είδα πως ήταν φτιαγμένο από μάρμαρο, ένα κομμάτι που μάλλον έπεσε από τους πυλώνες λόγω της αιώνιας ταλάντωσης τους. Η επιγραφή πάνω του ήταν στα λατινικά, μα εγώ, ένας λόγιος και εξερευνητής, μπορούσα να το μεταφράσω.
H επιγραφή δεν μου έδωσε βάσιμα δεδομένα, μα ήταν αρκετή για να με κάνει να ενθουσιαστώ. Βρήκα ιδέες που δεν θεωρούνταν τόσο παλιές, τουλάχιστον όχι εδώ, στην άπω νοτιοανατολική Μακρόχρονους. Η επιγραφή έλεγε: ‘Σε μια αποστολή να ανακαλύψω την πρώτη σκέψη, την καταγωγή της νοημοσύνης, έπρεπε να παρακάμψω την αρχέγονη παρόρμηση, το νευρολογικό κύκλωμα του ίδιου μου του μυαλού.’ Δεν μπόρεσα να βρω υπογραφή ή κάποιο σημάδι που θα μπορούσε να με βοηθήσει να ταυτοποιήσω τον συγγραφέα αυτού.
Είναι γνωστό πως η φιλοσοφία που αναπτύχθηκε στο Μακρόχρονους είχε ελάχιστη έως ανύπαρκτη σύνδεση με τις δικές μας αξίες και τον τρόπο σκέψης μας. Ο σκεπτικισμός τους οδήγησε στα άκρα και σε μια ολιστική άρνηση οτιδήποτε γνωστού στον άνθρωπο. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της παρακμής αυτού του πολιτισμού. Χάθηκαν αιώνια στην αμφιβολία.
Στάθηκα όρθιος και προχώρησα ευθύς για το κέντρο, εκεί όπου η φωνή θα μπορούσε να ακουστεί καθαρά. Μέσα από τα πιο κοντά, συγκριτικά, κυβιστικά πέτρινα κατασκευάσματα πίσω από τους πυλώνες βρήκα τον δρόμο περπατώντας πάνω σε πλακόστρωτους διαδρόμους. Έπειτα από μερικές εκατοντάδες μέτρα έφτασα σε ένα ανοικτό κυκλικό κέντρο όπου το δάπεδο έκλινε απότομα προς τα κάτω. Δίχως οροφή από πάνω, μόνο η νύχτα. Το δάπεδο ήταν αινιγματικά κατασκευασμένο σε ένα τέλειο ημισφαίριο και το βαθύτερο σημείο ήταν μια σκοτεινή τρύπα. Ήθελα να φτάσω κάτω και δεν είδα άλλο τρόπο από το να κατέβω προσεκτικά, σφηνώνοντας τις μπότες μου και τα δάχτυλα μου στους αρμούς που σχηματίζονταν ανάμεσα στις λουστραρισμένες πέτρες. Αυτή ήταν προφανώς μια άσχημη ιδέα.
27 ημέρες ήμουν παγιδευμένος στο σκοτάδι ακούγοντας τους συγκλονιστικούς ήχους. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να συγκεντρωθώ σε αυτούς. Εξέχουσες μελωδίες αντηχούσαν στους τείχους γύρω μου και κάτω μου, δημιουργώντας ένα πειθαρχημένο χορό με την κίνηση των πυλώνων. Επαναληπτικές και τελετουργικές, αυτές οι μελωδίες εκστασίασαν το πνεύμα μου μαζί με τις μεγαλειώδεις συγκρούσεις των αρχαίων γκρίζων riff που χτυπούσαν το σώμα μου. Και η φωνή; Η φωνή ήταν δίπλα μου και κήρυττε με απόλυτη πειστικότητα: ‘Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτήν την σάπια κατάσταση.’
Μπορεί πλέον να είμαι ελεύθερος και να γράφω αυτές τις λέξεις, αλλά οι μέρες υστέρησης άλλαξαν την αντίληψη μου για την ζωή. Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου και το σώμα μου επιθυμεί ξανά αυτήν την εμπειρία. Αυτό το μεγαλειώδες, γκρίζο, σκαμμένο έδαφος μουσικής με έκανε να φοβάμαι τους ανθρώπους και την παρέα τους. Νομίζω πως είμαι ένα με το Phobocosm.
0 σχόλια:
Post a Comment