Επιστρέφω σε αυτό κάθε βράδυ. Αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό δημιούργημα και με εξέπληξε, καθώς είναι αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ δύο διαφορετικών σχημάτων. Οι Nachtreich είναι σχήμα που παίζει neo-classical ενώ οι Spectral Lore παίζουν atmospheric black metal. Το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς μελαγχολικός περίπατος κάτω από την αιώνια και απέθαντη νύχτα, γεμάτη από άστρα και σύννεφα που περνούν μπροστά από το φεγγάρι, καλύπτοντας το φως. Οι σκιές είναι οι λέξεις μου.
Βλέπεις, φίλε μου, καμία ιστορία δεν μπορεί να ειπωθεί κάτω από το αμυδρό φως της φθινοπωρινής νύχτας. Είναι, από μόνο του, μια ιστορία ύπαρξης. Θυμάμαι ακόμη, και ας μην είμαι του παρελθόντος, ούτε του μέλλοντος, την φιλία μου με το σκοτάδι. Ήμουν τα κλαδιά των δέντρων, καθώς κρέμονταν πάνω από τους νεκρούς καιρούς του ανθρώπου. Μεγάλωσα ανάμεσα σε πέτρες και χώμα, σαν τα λουλούδια της νύχτας, καλώντας με το τραγούδι μου τους ψίθυρους της δημιουργίας.
Εγώ είμαι η μουσική όπως αυτή εκφράζεται μη εθελοντικά από τις φλέβες της θνησιμότητας μου. Είμαι μια ανεξάρτητη ύπαρξη, αυτοκαταστροφική και αυτοδημιούργητη. Ίσως να ακούσεις το λυπημένο βιολί, να μιλά με τα πουλιά της νύχτας, όπως οι κλωστές του χορταριού ταξιδεύουν με τον αέρα. Μπορεί ακόμα να ακούσεις την επερχόμενη καταιγίδα να υψώνεται με την σύγκρουση των κυμβάλων, αλλά τίποτα δεν θα σε προετοιμάσει για τις εμψυχωτικές μελωδίες των κιθάρων. Φουσκώνουν σαν τη θάλασσα του μακρινού ωκεανού και έρχονται καταπάνω σου, καλύπτοντας τη θέα του κόσμου όπως τον γνώριζες.
Και εκεί, μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές, γίνεσαι αυτό. Τα πλήκτρα θέτουν τον ρυθμό. Ένα πιάνο σε ένα έντιμο και μέσης κοινωνικής τάξης Βικτωριανό σπίτι. Κάθεσαι μόνος σου ακούγοντας τις νότες να πετούν στον αέρα και να βουτάνε μέσα στη φωτιά. Το βιολί έρχεται από τα δεξιά σου, ακολουθώντας τον σταθερό ρυθμό της βροχής πάνω στα παράθυρα.
‘Τι είμαι;’, σκέφτεσαι. Βλέπεις το φως του κεριού να τρεμοσβήνει βίαια με το ξαφνικό άνοιγμα των παράθυρων. ‘Κρατώ τη μοίρα μου στα χέρια μου; Και εάν ναι, είναι σαν ένα λυγισμένο ξύλινο παιχνίδι που σπάει και καρφώνεται σε ένα όραμα μεγαλειώδες, παρά την συντομία του;’ Αναφωνείς καθώς σηκώνεσαι με τα χέρια σου ανοιχτά ενάντια στον απρόσκλητο άνεμο. Οι κουρτίνες χορεύουν στις μανιασμένες μελωδίες των κιθάρων και νιώθεις τα δάκρυα του χρόνου να καίνε τα μάτια σου. ‘ Σε καταριέμαι , Ήλιε, γιατί ξέρω πως εγείρεσαι αν και μόνο εάν ξαναπέσεις.’ Φωνάζεις.
‘Είναι η αθανασία που ψάχνω; Την υπέρβαση του χρόνου; Υπάρχει μια αόρατη κλωστή που δένει τα πάντα, λεπτή και εύθραυστη. ‘ ψιθυρίζεις απογοητευμένα. ‘Πρέπει να την έκοψα, γιατί ακούω το τραγούδι των φύλλων και του ανέμου, αλλά δεν μπορώ να τα νοιώσω.’
Βαθιά μέσα από το δάσος, που απλώνει τις ρίζες του γύρω από το γοργά γηρασκόμενο σπίτι σου, έρχονται οι κραυγές που αντηχούν στην καρδιά σου. ‘Dort, auf einer dunklen Lichtung, tötet Apollo Dionysus. Doch während er weitet rein, kalt und steril bleibt, antworten die Sterne nicht mehr.’
‘Τα αστέρια δεν απαντούν πλέον.’ Επαναλαμβάνεις. Και όλα τα φώτα είναι πλέον φτιαγμένα από φαντάσματα. Πνεύματα που κάποτε γνώριζες πως είχαν σάρκα και οστά, τώρα είναι μακρινά και απαρχαιωμένα και μαζί με τους ήχους των χορδών που υψώνονται από το φλεγόμενο σπίτι σου και τον χτύπο της πονεμένης σου καρδιάς, που αναβλύζει με αίμα, αληθινό και εκδικητικό, σε τραβούν σαν την πλεόμενη εσωτερική σπείρα φτιαγμένη από άτομα αέρα στην ανάσα μιας στιγμής, μέσα στη καρδιά της Γης.
‘Οι χορδές που συγκρατούν το σώμα μου, τώρα και για πάντα θα χαθούν στον χρόνο και θα μείνω για πάντα εδώ. Θα είμαι η βροχή που χορεύει στα μαλλιά μου. Θα είμαι η φωτιά που καίει τα δάχτυλα μου, καθώς ορμητικά κλιμακώνονται πάνω στο καμβά της ψυχής μου. Θα είμαι τίποτα παραπάνω από μια αντανάκλαση της εικόνας σου καθώς οι κραυγές σβήνουν μέχρι την επόμενη νύχτα, όπου θα έρθω πάλι, όπως έκανα χιλιάδες φορές παλιότερα, μαζί με το χτύπημα των πλήκτρων του πιάνου.’ Απαγγέλεις και κλείνεις τα μάτια σου.
0 σχόλια:
Post a Comment