Τον όρο “-core” δεν τον
έχω ξεκαθαρίσει. Φαίνεται πως όποτε υπάρχει το στοιχείο του “-core” τότε η
μουσική έχει κάποια σχέση με το hardcore/punk. Αλλά
αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Μια καλύτερη περιγραφή, έξω από κάθε μέθοδο που
χρησιμοποιείται στη σύνθεση θα ήταν: Ακραία μουσική με έντονη εκφορά και
έκφραση συναισθημάτων με ωμό τρόπο.
Οι Immortal Bird έχουν αυτό το στοιχείο στη μουσική τους. Όχι μόνο στη διαδοχή των riff και το επιθετικό drumming,
τα οποία και επικρατούν σε όλο το album, αλλά
και στην έντονη ερμηνεία της τραγουδίστριας. Η εκφορά της είναι μόνιμα στα άκρα
και όταν τραγουδά/φωνάζει “The journey is a lie. There is nowhere left but further down” ξέρεις πως
η απόγνωση, η απέχθεια προς τους άλλους ή τον εαυτό, το μίσος και ο μηδενισμός
είναι στο πυρήνα του “Empress/Abscess”.
Οι στίχοι δίνουν στον ακροατή
την ευκαιρία να δημιουργήσουν μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από την αραιή
περιγραφή του περιβάλλοντος και τον εσωτερικό διάλογο. Όταν αυτό συμβαίνει
βοηθά τον ακροατή να έρθει κοντύτερα, συναισθηματικά, σε αυτό που οι μουσική
εκφράζουν. Πολύ ασαφές και δεν μπορούν να δημιουργηθούν εικόνες. Πολύ
συγκεκριμένο και χάνετε η συναισθηματική σύνδεση.
Αν και προτιμώ η μουσική να
δημιουργεί το περιβάλλον, μέσα από το οποίο οι φωνητικές γραμμές και οι στίχοι
βγαίνουν, εδώ φαίνεται πως ακολούθησαν άλλο δρόμο. Νιώθω πως η μουσική
δημιουργήθηκε για να στηρίξει την φωνητική ερμηνεία, δημιουργώντας μια γραμμική
προσωπική έκφραση και η μουσική χτίστηκε από την κορυφή προς την βάση. Σαν
αποτέλεσμα φαίνεται πως όλο το πακέτο είναι ένα μέσο αφήγησης. Υπάρχει η αίσθηση
του επείγοντος για κάτι φριχτό που είναι επικείμενο και αναμενόμενο. Σαν μία
τραυματική εμπειρία η οποία συμβαίνει ξανά και ξανά.
Όταν το πετυχαίνουν το
αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό. Το “Saprophyte” είναι το καλύτερο
τραγούδι και το χτίσιμο του μπορεί να προκαλέσει πληθώρα συναισθημάτων. Ξεκινά
με ένα μικρό επαναλαμβανόμενο riff και τα drums κρατούν ένα σταθερό ρυθμό, με την υψίσυχνη lead κιθάρα να οδηγεί και να ανοίγει δρόμο για τις φωνητικές γραμμές. Έπειτα σε χτυπάει σταθερά:
“Push
words through my teeth
Watch
them flutter like wounded insects
Only
to sprawl twitching on the ground.”
Αυτοί οι στίχοι μπορούν να
δημιουργήσουν έντονες εικόνες με τη μεταφορά να προετοιμάζει για τα επόμενα “wounded insects to flutter out”. Τα drums δημιουργούν μεγαλύτερους κύκλους όταν φωνάζει: “We will not survive. We cannot survive” και οι στίχοι “I offered tender flesh. You brought your heavy hands” δίνουν
μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι περιγράφεται εδώ. “She is an abscess, masquerading as an empress. A
sparrow passing for an ibis.” Ίσως αυτοί οι στίχοι να αποκαλύπτουν τι ακριβώς είναι οι Immortal Bird.
Έτσι και αλλιώς όλα είναι μάταια γιατί “We are all museums of flesh
and fear. Exhibits of failure and false light.”
Όλα τα τραγούδια είναι
δημιουργημένα με τον ίδιο τρόπο, αλλά δεν είναι του ίδιου επιπέδου. Το “Empress/Abscess”
δείχνει ότι είναι κοντά στο να έχουν το δικό τους ήχο αλλά η δομή των τραγουδιών
αποτυγχάνει κάποιες φορές στο να διατηρεί την αίσθηση της ταραχής και του επείγοντος
εντός του περιβάλλοντος που δημιούργησαν. Για παράδειγμα το τελευταίο τραγούδι, “And Send Fire” έχει δύο τέλη. Ένα στη μέση, όπου ένα επιθετικό outro ακολουθεί και έπειτα ένα τρίτο τμήμα τραγουδιού το διαδέχεται το οποίο
είναι καθαρό ambience και δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί. Τελειώστε το στο έβδομο
λεπτό και μετά τελειώσατε και τέλειωσα και όλοι τελειώσαμε.
Δεν έχουν φτάσει ακόμη εκεί
που θέλουν, αλλά είναι στο σωστό δρόμο. Συνολικά, από τη στιγμή που δημιούργησαν
αυτήν την έντονη επίδραση μέσα σε ένα μικρό σε διάρκεια album, χωρίς
αέρα και fillers, τότε
θα έλεγα πως είναι επιτυχημένο. Οι στίχοι μπορεί να βασίζονται σε πραγματικές
εμπειρίες ή όχι, αλλά η τέχνη μπορεί να είναι μια πράξη λύτρωσης για όλους μας,
ακόμη και εάν “the idea of redemption is insulting”.
0 σχόλια:
Post a Comment