Υπάρχουν φορές που η μουσική σου κάνει κλικ. Άλλες φορές δαγκώνει. Αυτό όμως
είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό το album έχει γίνει φίλος μου. Το ακούω πριν
κοιμηθώ. Καθώς ταξιδεύω ή όταν νιώθω την ανάγκη να χαλαρώσω. Είναι σαν μία
ζεστή κουβέρτα τυλιγμένη γύρω από ένα γυμνό κορμί, η οποίο βομβαρδίζεται ανελλιπώς
με απειλητική ωμότητα. Αλλά είναι τόσο συναισθηματικό. Τόσο ανάλαφρο και
μαγευτικό.
Αυτή η μουσική δεν είναι του εδάφους, ούτε είναι του αέρα. Δεν είναι της μέρας,
ούτε είναι της νύχτας. Δεν είναι του ουρανού και των σύννεφων και της ζεστής
έντασης του ήλιου, που έρχεται από πάνω μας, καλωσορίζοντας το καλοκαίρι. Δεν
είναι μία σταθερά και δεν είναι θέα για να δεις. Είναι γύρω μας, από πάνω μας και
από κάτω μας. Εντός μας και εκτός μας. Ανυψώνει το σώμα και εγκωμιάζει την
ομορφιά της τέχνης.
Τα riff και το ασταμάτητο drumming δημιουργούν χτίσματα γήινης κατάβασης, από
το χώμα που περπατάμε, βαθύτερα μέσα στη γη. Είναι τόσο επίγειο όσο τα βουνά
και οι λόφοι που απλώνονται σε όλη την Πελοπόννησο. Ένα θέαμα πανέμορφο και
ακαταμάχητο στη σκέψη της ιστορίας της. Η αφήγηση που δημιουργείται από τον
τραγουδιστή μαζί με το rhythm section δίνουν την αισθητική μιας εποχής, όπου ο άνθρωπος δεν ήταν
κάτι παραπάνω από κτήνος, περιπλανώμενος στη γη όπως τα μεγάλα σαρκοφάγα, και
ζούσε με τους δικούς του θεούς, με ολική έλλειψη της μοντέρνας γνώσης. Ένα με
το χώμα, απόλυτα εξαρτημένος από το περιβάλλον
του.
Ήταν η εποχή όπου ο άνθρωπος είχε ανάγκη τους θεούς και κοιτούσε στον
ουρανό και προσευχόταν για βροχή. Προσευχόταν για την επιβίωση της οικογένειας
του και τους προσέφερε δώρα. Μιλούσε για μυθολογικά πλάσματα και ερπετά που πετούσαν
μέσα από τα σύννεφα. Ήταν γεμάτος με δέος και σεβασμό για τα μυστήρια της ζωής.
Ήταν σε απόλυτη ανάγκη κάτι μεγαλύτερου, κάτι που ξέφευγε από τους περιορισμούς
του αγώνα του, κάτι που αρνιόταν τη θνησιμότητα. Είχε ανάγκη για γαλήνη και
αιώνια ελευθερία και μέσα από αυτό, γέννησε τη μετά-θάνατο ζωή.
Αυτό πέτυχαν οι Sarpanitum.
Στο “Blessed Be My Brothers”, εμπεριέχουν τη θνητότητα και την αθανασία. Την ασχήμια και την ομορφιά. Η
πανέμορφη, συναισθηματική μελωδικότητα των κιθάρων, οι οποίες άλλες φορές
αναπτύσσονται εντός των πυκνών δημιουργημάτων του rhythm section και άλλες φορές δραπετεύουν, αγκαλιάζοντας το τραγούδι και εξυψώνοντας το,
στα υψηλότερα επίπεδα στα οποία δεν έχουμε φτάσει ακόμη αλλά νιώθουμε την
ανάγκη να παλέψουμε για αυτό, είναι αυτό που κάνει το album να στέκεται ανεξάρτητα. Έχει ζωή και
αναπνέει φωτιά. Έχει αγάπη και τη δίνει με σκληρή ομορφιά.
Ευλογημένοι να είστε Sarpanitum, αδέλφια μου. Σας ευχαριστώ για αυτό το δημιούργημα.
0 σχόλια:
Post a Comment