Οι Antagoniste κυκλοφόρησαν ένα φιλόδοξο album και οι προσδοκίες που εκφράζονται από τον άνθρωπο πίσω από το συγκρότημα, αποτυγχάνουν να φτάσουν το όραμα το οποίο ο ίδιος έθεσε μπροστά του. Η τέχνη, σε κάθε μορφή, απαιτεί όχι μόνο έμπνευση και ανάγκη για έκφραση. Απαιτεί δεξιοτεχνία. Όπως ένας λιθοξόος (μου αρέσει αυτή η αναλογία) που δουλεύει ασταμάτητα, κάνοντας απανωτά λάθη, μέχρι το αποτέλεσμα να πλησιάζει σε αυτό που είχε στο μυαλό του.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο για τον Μικελάντζελο και το γλυπτό του, Δαβίδ, όπου στεκόταν μπροστά από το γιγάντιο κομμάτι μάρμαρο για μήνες χωρίς να κάνει τίποτα. Όταν ρωτήθηκε για αυτό, απάντησε: «Δεν βλέπεις ότι δουλεύω;» Όλα ξεκινούν από μέσα και έπειτα εκφράζονται προς τα έξω. Η τέχνη είναι ο επιτυχής τρόπος επικοινωνίας με τη χρήση ενός μέσου.
Υπομονή, θυσίες, αυτοκριτική, καταστροφή και δημιουργία, όλα τους αρετές των τεχνών. Αυτό το οποίο δεν καταλαβαίνω είναι αυτό το οποίο θέλουν οι Antagoniste να επικοινωνήσουν με το The myth of mankind. Το όραμα τους δεν είναι καθαρό και θεωρώ πως οφείλεται σε καλλιτεχνική ανωριμότητα. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών είναι αυτή της ποπ μουσικής. Ο θόρυβος, το feedback και το sludged-ambience χρησιμοποιούνται σε ολόκληρο το album για να δημιουργήσουν ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού, αλλά αποτυγχάνουν. Οι στίχοι δεν έχουν βάθος και ειρμό. Η σχέση μεταξύ μουσικής ατμόσφαιρας και στίχων που προσπάθησαν να δημιουργήσουν δεν συμβαίνει ποτέ.
Μπορώ να το δω σαν μια Indie-rock, shoegaze ηχογράφηση με τσιτωμένο distortion, gain και ένταση. Ο τραγουδιστής κάποιες φορές μιλάει ψιθυριστά, άλλες κραυγάζει και άλλες ακούγεται σαν να φωνάζει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Κάποιες δυσαρμονίες στις μελωδίες τις κιθάρας δεν κάνει ένα τραγούδι black metal, ούτε βέβαια και η ατμόσφαιρα. Θα πρότεινα τα τραγούδια ‘The Barren Lands’ και ‘The Demiurge’ σαν παραδείγματα καλών προς μέτριων τραγουδιών. Έπειτα προσπαθήστε να ακούσετε ολόκληρο το album και δείτε για τον εαυτό σας πως δεν επιτυγχάνεται η σύνδεση μεταξύ ακροατή και μουσικής.
Δεν μπορείς απλώς να φιλοδοξείς το μεγαλοπρεπές. Απαιτούνται θυσίες και η προσπάθεια να το περάσουν αυτό το album σαν ένα ‘εξελικτικό μουσικό ταξίδι το οποίο θα σε βοηθήσει να εξερευνήσεις την εσωτερική άβυσσο του εαυτού σου’, με άλλα λόγια ότι είναι μια μορφή διαφωτισμένης καλλιτεχνικής έκφρασης και να αποτυγχάνουν ακριβώς σε αυτό, είναι αλαζονικό και ανώριμο.
Παρακάτω παρουσιάζονται μερικοί στίχοι που εκλιπαρούν για προσοχή μας. Ας τους διαμελίσουμε.
The world is conditioned by the very idea of its own annihilation (I deny all existence)
There is no objective, no morality, no object, meaning or purpose, reality doesn’t exist, existence has no meaning, the negation of one, the meaninglessness of life, all human ideas are valueless, an ascetic attitude as a will to nothingness.
Πρώτος στίχος: Ναι, η ιδέα του θανάτου μπορεί να διαμορφώσει τον ανθρώπινο νου. Αλλά δεν είναι αυτό καλό και σημαντικό. Η ιδέα του θανάτου μπορεί να είναι ένα ισχυρό κίνητρο δημιουργικότητας. Δεν υπάρχει λόγος να αρνηθούμε την ύπαρξη. Memento Mori, αδέλφια.
Επόμενοι στίχοι: Έχεις χάσει τον σκοπό σου στη ζωή και νιώθεις πως δεν υπάρχει ηθική στους ανθρώπους; Και εάν όντως αυτό συμβαίνει, γιατί είσαι τόσο εξαρτημένος από την ανηθικότητα του κόσμου; Λες πως δεν υπάρχει αντικείμενο, το οποίο μπορεί μόνο να σημαίνει πως δεν υπάρχει υποκείμενο, εκτός εάν είσαι κατά κάποιο τρόπο σολιψιστής, το οποίο είναι ένας κουλτουριάρικος τρόπος να λες πως πιστεύεις στο Καρτεσιανό δόγμα του ‘Σκέφτομαι άρα υπάρχω.’ Αλλά αμέσως μετά το αρνείσαι, λέγοντας πως όλες οι ανθρώπινες ιδέες είναι ανάξιες. Δεν εκτιμάς την τέχνη σου, επειδή είναι δημιούργημα του νου σου;
Ολοκληρώνοντας, η εξιδανίκευση των first world problems δεν σε κάνει γνώστη με καλλιτεχνική φύση. Εάν θέλεις να το φιλοσοφήσεις, θα σου πρότεινα να πάς πέρα από το σημείο δίχως επιστροφή και να σταματήσεις να πετάς ιδέες οι οποίες ταιριάζουν στις προϋπάρχουσες αντιλήψεις σου για την ζωή.
Αυτό δεν αποτελεί κριτική μόνο για τους στίχους. Όλο αυτό το δημιούργημα εκφράζει ένα συγχυσμένο νου. Ή, ίσως, εγώ να είμαι ο αλαζόνας και ο ανόητος και το επόμενο album τους, σίγουρα όχι αυτό, να είναι απόλυτο αριστούργημα. Ε ρε, γιαούρτια που θα μου πετάξουν… μάλλον όχι.
0 σχόλια:
Post a Comment