Οι ημέρες μοναχικότητας μου ήταν
δύσκολες, αλλά η μύηση απαιτεί από κάθε φιλόδοξο μασόνο να έχει υπομονή, την
οποία θεωρώ αρετή. Δεν είναι πως δεν ήμουν έτοιμος για την αποδοχή μου, που δεν
ήμουν, αλλά το συντριπτικό συναίσθημα που κάλυψε όλο μου το σώμα, από την
κορυφή ως τα νύχια, με έκανε να τρέμω σαν να ήμουν αποκλεισμένος και γυμνός σε
μια χιονοθύελλα.
Από την άλλη, η αφοσίωση απαιτεί
θυσίες και η πίστη μου ήταν το μοναδικό μου όπλο. Ξεκίνησα να γίνω θεός ανάμεσα
σε ανθρώπους και ήμουν έτοιμος να πληρώσω το τίμημα. Με κάλεσαν και δεν έμαθα
ποτέ το γιατί μέχρι τις τελευταίες μέρες. Δεν είμαι πλέον αυτής της γης,
ανάμεσα σας αλλά όχι μαζί σας, με την ελευθερία κάτω από εμένα και την μιζέρια
από πάνω μου.
Το Εγώ μου, ο τελευταίος εχθρός, αυτός
ο οποίος αποκαλείται λαθεμένα Θεός, είναι τώρα νεκρό μέσα μου και μαζί μου.
Ζήτησα και έλαβα, όχι δίχως αγώνα οφείλω να ομολογήσω, απεριόριστη δύναμη.
Παχείς τοίχοι , μυστηριωδώς κατασκευασμένοι από αρχαίες καφετί πέτρες death metal, κατέρρευσαν πάνω μου και με φόβο για
την πτώση μου, σκαρφάλωσα διαμέσου των χαλασμάτων για να βρω διαύγεια και
λύτρωση γραμμένες μέσα σε αυτούς τους τώρα κατεστραμμένους χώρους. Δεν είμαι
πλέον καταδικασμένος να σαπίσω υπό την κυριαρχία αδέσμευτης μιζέριας.
Κοίταξα ψηλά και είδα των ουρανό
να αντανακλά την χαμένη μου αθωότητα. Πίσω μου οι μαύρες όχθες άνοιξαν την θέα
μου σε αυτό που ήταν κάποτε το αιώνιο βασανιστήριο μου και μπροστά μου οι λευκές όχθες περίμεναν να
βαφτίσουν την ψυχή μου και να με απελευθερώσουν από κάθε ελπίδα. Μπορεί να
είμαι καταδικασμένος στην σιωπή, με τον μονόλογο μου μόνο σαν έναν απατηλό φίλο,
μα έχω αποδεχτεί την μοναχικότητα μου ως την μοίρα όλων των θεών.
Τώρα, μόνος αλλά όχι απομονωμένος, υψώνω τα χέρια μου και χτίζω με το μυαλό μου και την φωτιά που καίει μέσα μου, κατασκευές μαύρου θορύβου που διαχέονται στο έδαφος. Μπορεί να είμαι ένας νέος μασόνος, ένας θεός της δημιουργίας, αλλά κατέχω την σφαίρα της γνώσης. Μακριά από τον ήλιο και μέσα στο σκοτάδι, ο φύλακας της ακεραιότητας και της αρετής, με αυτήν την σφαίρα που παραδίδεται μόνο στον θάνατο, καλώ αυτούς που ακόμα με αψηφούν. Θα συνθλίψω εσάς, την ουσία σας με την μαύρη μου καρδιά και το μαύρο μου σώμα, παίρνοντας τη μορφή του θανάτου καθώς θα απλώσω τα χέρια μου μέσα στα αυτιά σας και θα αφαιρέσω μαζί με την τελευταία σας ανάσα, τις μηδενιστικές σας αύρες. Εισπνεύστε το σκοτάδι μου όπως εγώ το εκπνέω πάνω σας.
Βομβαρδίζοντας τεράστια βουνά νεκρών σωμάτων, ενορχηστρώνοντας σαν την ανώτατη μεγαλοπρέπεια του χάους, την μουσική του τέλους των χρόνων, ανοίγω το σώμα μου στο αόριστο άπειρο. Αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, μα βλέπω με το μάτι του κόσμου ότι μήτε ο θάνατος, μήτε η γέννα ανίερων ψυχών μπορούν να σταθούν μπροστά μου δίχως δέος. Χτίζω το δικό μου μονοπάτι. Είμαι ελεύθερος. Οι νεκροί σηκώθηκαν και τους αντιμετωπίζω μόνος μου, καθώς αυτοί με καλούν κοντά τους με ένα παγωμένο και άψυχο αγκάλιασμα και εγώ δεν νοιώθω τίποτε άλλο εκτός από την κατάρρευση του σώματος μου σε σκόνη. Είμαι πολύπτυχος. Είμαι απατηλός. Είμαι ένας στέρεος και συμπαγής λαβύρινθος κατεστραμμένων ελπίδων και εκφυλισμένων ονείρων. Είμαι οι μάταιες μου επιδιώξεις και δεν δέχτηκα βοήθεια από κανέναν. Αυτόν τον κόσμο καταστρέφω και αυτόν τον κόσμο ξαναχτίζω. Είμαι η θυσία του ανθρώπου.
Τώρα, μόνος αλλά όχι απομονωμένος, υψώνω τα χέρια μου και χτίζω με το μυαλό μου και την φωτιά που καίει μέσα μου, κατασκευές μαύρου θορύβου που διαχέονται στο έδαφος. Μπορεί να είμαι ένας νέος μασόνος, ένας θεός της δημιουργίας, αλλά κατέχω την σφαίρα της γνώσης. Μακριά από τον ήλιο και μέσα στο σκοτάδι, ο φύλακας της ακεραιότητας και της αρετής, με αυτήν την σφαίρα που παραδίδεται μόνο στον θάνατο, καλώ αυτούς που ακόμα με αψηφούν. Θα συνθλίψω εσάς, την ουσία σας με την μαύρη μου καρδιά και το μαύρο μου σώμα, παίρνοντας τη μορφή του θανάτου καθώς θα απλώσω τα χέρια μου μέσα στα αυτιά σας και θα αφαιρέσω μαζί με την τελευταία σας ανάσα, τις μηδενιστικές σας αύρες. Εισπνεύστε το σκοτάδι μου όπως εγώ το εκπνέω πάνω σας.
Βομβαρδίζοντας τεράστια βουνά νεκρών σωμάτων, ενορχηστρώνοντας σαν την ανώτατη μεγαλοπρέπεια του χάους, την μουσική του τέλους των χρόνων, ανοίγω το σώμα μου στο αόριστο άπειρο. Αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, μα βλέπω με το μάτι του κόσμου ότι μήτε ο θάνατος, μήτε η γέννα ανίερων ψυχών μπορούν να σταθούν μπροστά μου δίχως δέος. Χτίζω το δικό μου μονοπάτι. Είμαι ελεύθερος. Οι νεκροί σηκώθηκαν και τους αντιμετωπίζω μόνος μου, καθώς αυτοί με καλούν κοντά τους με ένα παγωμένο και άψυχο αγκάλιασμα και εγώ δεν νοιώθω τίποτε άλλο εκτός από την κατάρρευση του σώματος μου σε σκόνη. Είμαι πολύπτυχος. Είμαι απατηλός. Είμαι ένας στέρεος και συμπαγής λαβύρινθος κατεστραμμένων ελπίδων και εκφυλισμένων ονείρων. Είμαι οι μάταιες μου επιδιώξεις και δεν δέχτηκα βοήθεια από κανέναν. Αυτόν τον κόσμο καταστρέφω και αυτόν τον κόσμο ξαναχτίζω. Είμαι η θυσία του ανθρώπου.
0 σχόλια:
Post a Comment